Table of Contents A story about a women who keeps growing. This graph is the table of contents, keeping track of her growth. Note for English language users: due to technical limitations, the graph is not fully functional in the English version. Clicking on the graph will direct you back to the Dutch version.
0,10 nanometers
Everything he had changed. He had sacrificed to this new world clothing, haircut, language, nationality, even his name. Four years before his daughter was born, Anees Multani was leafing through The Great Book of Important Americans, in search of a new name for himself. Initially, the colored pictures drew him to this particular volume. It featured patriarchs with bushy brows, rounded glasses and in case of the oldest portraits, white wigs.
Arnold, Benedict.
Boeing, William E.
Carter, Jimmy.
After searching the pages, he let his finger fall on Reginald Rich, progressive politician, man of the eternal frontier and oil baron in Oklahoma. It was a name that announced itself. Like drums before the blast of a cannon.
From then on, Anees Multani was called Reginald Rich. The boy that once dashed through the narrow alleyways of Karachi, in a very different reality, became a financial consultant on the stock markets of the American empire.
Reginald Rich, the first of his name, had a century ago released drills as big as giants on the sandy soil of Eastern Oklahoma. With each hit of the hammers, Rich disrobed the body of his world. Until the gods of the Apache had no choice but to flee their streamlets, pine forests and icy caves, driven out by the hellish clamor of the hammers. Until the backs of his workers were crooked, their hands and eyes dulled against loving their children. Until the subterranean arches of the planet collapsed.
Reginald Rich, the second of his name, desired nothing but the same. He wanted gods, souls and all incarnations of mother nature exorcised. Sand melted into glass. Stone into concrete. Iron ore into stainless steel. Instead of dried fruits, he traded the prospect of tremendous future gain. Seated in soft lounging chairs, surrounded by designer art, he assured his clients that everything was set to evolve towards the top right corner, always, eternally, ever faster.
Yet that old world remained irrecoverably sewn to his skin. In nooks and crannies memories crowded of an earlier age, like dust under the carpet, boreholes in the wall, for no other reason than that his present success as a financial consultant hinged fully on his past occupation. Every Thursday morning he sat in the middle of his office on a pillow adorned with white tassels. The shutters were closed. The window darkened. He had stuck a sticker on his webcam. Nobody was privy to Reginald Rich’s secret arts. Those mornings, he revived Anees Multani.
Of his colleagues he was the only one that had not studied at an ivy league college.
Tommy Dardler had never scoured books in search of a new name. Why would he? Dardler was his most ferocious weapon. He rode onto the battlefield on a saddle of fluttering business cards. This weaponry had set him up for a long career beside stockholders and fund managers, every one of them similarly armed. Except for Reginald Rich, who had enjoyed his higher education at the Soqotri madrasa of Karachi.
“The Soqotri madrasa of Karachi?”, asked Tommy Dardler.
The dinner test had already proven that Reginald Rich, second of his name, was cut from the right sort of cloth. He ate steak with a steak knife, poured gravy with a gravy spoon. Without missing a beat, he was able to quote Steve Jobs. All that remained was a simple formality, the job interview.
“The Soqotri madrasa of Karachi,” explained Reginald, “is a Sufi school specializing in knowledge developed on the island of Socotra. Seven hundred years ago, Soqotri scholars already knew that the globe, in fact, turns like a wheel, ever faster. They called it the Wheel of Progress. Growth is the basic law of nature. Numbers, buildings, profit margins, massacres, even human bodies. Every generation produces to a degree that until then was unimaginable. Timur Lenk desired to turn this secret knowledge into a tool to stack the skulls of his enemies higher than the tallest mountain. He wanted an empire that was vaster than the universe. For this reason, he established the Sufi school on Socotra, secured as it is amidst the Indian Ocean. However, to his detriment, the Sufis on Socotra predicted that after some turbulent turns of the Wheel, the trader would come out triumphant. In the end, it was through trade that the greatest progress was possible.”
Tommy Dardler didn’t care for oriental hocus-pocus. He would rather forget that Steve Jobs had debased himself by kneeling at the feet of an Indian holy man. In the corner of his San Diego winter residence, stood a fire place meant for barbequing large quantities of beef. He owned no yoga mats or shirts decorated with Paisley patterns. Lately, he had fired a partner of the firm, because the man had converted to Buddhism. How could a decent tradesman avert his eyes away from the materialist world? All things Eastern were not meant for the stock market. Except for Reginald Rich. His suit was too slick. His name sounded too smooth. There could be no doubt as to his nature as a man of the eternal frontier, who had nothing to gain from soul-searching. With him, everything was straight-forward, targeted at expansion into the unknown.
Reginald Rich decorated the office that was assigned to him with portraits of Columbus, Henry Ford and John F. Kennedy. It made sure that the clients of the firm trusted their money to be in safe hands. At the crucial juncture of a sales pitch, Reginald directed their attention towards the stately portraits.
“You absolutely have to invest in Thai textiles, Madam. Just like Columbus, you will discover gold across the ocean.”
“Henry Ford understood the extraordinary value of US labor. Shares of trustworthy, honest, American cars? That’s the kind of thing you never end up regretting.”
Yet none of these men had anything to do with the actual methods employed by Reginald Rich. In the morning, he felt the Wheel turning, furiously, viciously destructive, eternally growing, and some hours later he reported to the clients of the firm how they should invest their precious funds.
Afsa Multani took up their new surname without complaint. Unlike her husband, however, she clamped down onto the name that her father and mother had picked out for her. No Margaret. No Susan. Even the compromise, Angela, she refused, because to her it was betrayal. She stayed Afsa, Afsa Rich, and when she became pregnant with a daughter, it had to be Safiya, like her grandmother in the sandstone gardens of Baluchistan.
In her belly the tiny bubble DNA of 0,10 nanometer experienced rapid expansion.
At the same time, important clients of Reginald’s firm constructed the tallest building on planet earth. The main investors of the project consisted of a couple from the Midwest, Mr. and Mrs. Nardus, made famous through Nardus’ running shoes and sports apparel. Their logo, angel wings and a golden halo, graced the shirts of worldclass footballers, the shoes of Olympic runners and the shiny clubs of every geriatric golf aficionado in sunny Orlando. Reginald Rich had used this as a source of inspiration. With angel wings their profits floated to the highest circles of heaven, up until the point that every dollar of theirs was worth a thousand.
Mr. and Mrs. Nardus dreamed of making the same stupendous climb. In their home state of Nebraska, they laid down the foundations for a tower that was meant to caress the stars. Project Providence, it was to be called. 960 Meters and 30 centimeters. Hotels, appartements, restaurants, shopping centers, casinos, movie theaters, two Olympic-sized pools, a spa, a rollercoaster that broke multiple records, tropical gardens, a habitat for six elephants and a host of felines (seven lions, two Siberian tigers, a leopard and the only liger alive), a hall of mirrors, a hospital for the local community, the highest elevator in the world, a variety of churches (Methodist, Presbyterian, Episcopal and Pentecostal) and at the pinnacle of the building, a platform from which to launch moon-bound rockets filled to the brim with tourists. It had everything. Residents were meant to live and die inside the tower without ever having to enter the outside world. The blueprints imagined a stretched-out glass triangle tipped by a large, golden pike.
The building and Afsa’s belly swelled at a similar rate. Until they met each other.
It happened during a visit to the construction site of Project Providence. Together with all stockholders and their partners, Reginald and Afsa were invited for an inspection tour of the project’s fundaments. Among iron rods and concrete-mixers, the organizers had set up tables with bottles of champagne and hot snacks. Purple spotlights illuminated the dark sky, bringing into the construction site an imperial atmosphere. This millennium, the whole universe would be ensnared by humanity’s gravitational field, caught by the Wheel, orbiting around its axle. Mr. and Mrs. Nardus made the first step, supported by the fortune that Reginald had won for them.
The labor pains arrived one and a half month too early. After a short speech by Mr. Nardus, Afsa uttered a screech, while amniotic fluid ran down her legs. The waiters laid her down on the tables. With the table cloth they stemmed her bleeding, with the ice water of the champagne they cleaned her brow. All the while, Reginald Rich was nowhere to be found. Accompanied by a bottle of a high-grade champagne, he had hurried towards a hidden alcove on the construction site, to enjoy the cool summer night all by himself. Quietly, he listened to the panting of his pregnant wife and when this sound was joined by the cries of an infant, he shattered his glass against the concrete flooring.
That evening, their daughter Safiya Rich was granted the honor of being the first baby born inside the premises of Project Providence. She was a healthy child. Although she was born premature, she weighed no less than the average. Mr. and Mrs. Nardus decided this was a providential sign. Their tower had its first resident.
47,1 centimeters
Reginald Rich sat cross-legged in the middle of his office, deep in mediation. The pillow was stored in a glass cabinet, far removed from gluttonous insects or sweet, sticky drinks. After all these years, its color was still radiant white. His suits fell out of fashion and were every month replaced by a more state-of-the-art specimen. The portraits of great Americans fell out of their frames. Even Reginald’s face had undergone a step-by-step transformation. His wrinkles were smoothed down and his sharp nose was polished somewhat.
In the entire office building, the pillow was the only item not destined for throw-away. Without this piece of cloth, Reginald would no longer be capable of establishing contact with the Wheel of Progress.
Behind his closed eye-lids, he saw the wheel turning, ever faster, more purposeful and more capable at convincing all non-believers. Today seemed very promising. The spokes faded into each other, so that the wheel started to look more like a solid disk.
Nevertheless, a few turns ago, last week in fact, the wheel had experienced momentary confusing. From seemingly nowhere, it had slowed down. At a certain point, it had even fallen motionless, immediately followed by a few turns anti-clockwise, as if it was defeated and in the process of retreating to a safe spot. On such days, Reginald knew that soon rising oil prices would cripple the entire stock market, or that the net worth of a Forbes top-100 company would plummet as a result of one loose comment uttered by the American president.
Immediately, he informed his clients, especially Mr. and Mrs. Nardus. He told them that they should reinvest their funds as fast as possible. Their tower had recently reached the milestone of 200 meters. A steel skeleton predicted where the tallest building on planet earth would be erected in a few years time. Without Reginald Rich’s infamous sixth sense, all funds for Project Providence would long ago have been devoured by the turbulent turns of the wheel. This time, it was a clash over import tariffs for fruit between the European Union and Russia. Mr. Nardus and Tommy Dardler were seated on the couch of Reginald’s office, while images of the resulting carnage were shown on television. Pears, apples and cherries were grinded into mush by smoke-darkened excavation machines. The ant colonies of the Russian steppe rejoiced over the best meal they had received since the Second World War came to a close.
Mr. Nardus whistled.
“That could have been my hard-earned dollars. You have saved us, again!”
“How does he do it?”, muttered Tommy Dardler.
Reginald smiled. Recently, an interesting piece of information had reached his ears, that he and Tommy would very soon switch offices. He simply made more money for the firm.
Since that day, the wheel had fortunately repaired its course. At first, slowly, but after the trade dispute was fully resolved, the rotations sped up considerably. Today, the wheel turned so fast that Reginald lost count. Profits shot up. The global population reached eight billion members. In Central America a new canal was dug to ferry even more goods between East and West. On such days, Reginald trembled atop his meditation pillow. The wheel looked more like a round, angry eye, which stared at him intensely, posing the question how much he was actually worth.
In the Soqotri madrasa, Sufi scholars discovered that the whole of creation is caught up in a state of unrestrained growth. Everything is always becoming bigger. Numbers, buildings, profit margins, massacres, even people are becoming bigger.
The files on Reginald’s desk supported this hypothesis. Just like the wheel behind his eyes, they imagined a never before seen increase. One of the graphs showed that the amount of airplane travelers had doubled in the last ten years. Another graph displayed the average production of calories, which rounded-up came down to a daily 3500 kcal per individual. The entertainment sector was not to be left behind. The number of viewers, audience interaction, online advertisement: everything was on the rise. A thinktank predicted that in just a few years outer space, which nowadays slumbered in darkness, would become an enjoyable destination for weddings and tourists with an appetite that stretched beyond overcrowded beaches and cities.
Reginald could hardly muster the patience to wait that long. Faster, the wheel had to turn ever faster to live up to those grand expectations.
All files on his desk promised never-before-seen growth, without any exception.
Buried under a pile of graphs, axes and ratios a very special little file was hidden. At first glance the contents didn’t differ from the others. It also featured an arrow which evolved exponentially from bottom left towards top right. The vertical axis showed time put into months, the horizontal showed Safiya Rich’s body length put into centimeters. The prognosis read that the child would continue to grow at an unprecedented rate. A second graph depicted how her spinal column would evolve. A third, the extraordinary weight that would come to rest on her still very much fragile pelvis. A fourth, the horrible stretch her limbs would endure. A fifth, the road of agony her cervical vertebra were advancing towards, with the crucial breakpoint in five years, when her elongated body could impossibly continue existing as such and Safiya Rich would almost certainly pass away.
Between the reports of the World Bank and the thick volumes about economic optimalization, these graphs meant nothing. A sloppy tower of paper, about an evolution that interested very few people, would influence just a handful of individuals. It wasn’t even a detail, a nanosecond of progress in the rotations of the wheel.
A puddle of drool had gathered on Reginald’s shirt. From his face it was evident that he was experiencing absolute pleasure. The wheel was turning ever faster. She was so gorgeous, promised so many beautiful things, like a tower that in a few years would cast its shadow over all of humanity.
145 centimeters
On her sixth birthday, Safiya received gift from her mother that at first she did not really understand. The difference with the other wrapped boxes could not be any greater. The dolls, building blocks and even the booklets revealed their purpose pretty much immediately, the first time she handled them. But however often she stroke the piece of paper and read the printed words out loud, she could not grasp why her mother considered this to be an appropriate gift for a little girl. She had not asked for this. She had not put this on the wish list she presented to her parents a few months back, while wearing a sugary sweet smile. She could check if this was true, because she had made two drafts.
“It is a letter addressed to you, Safiya!”, her mother said, as if she was announcing the best possible present. “You have been accepted to participate in a beauty pageant. Isn’t that exciting?”
It was so very exciting that a few weeks later, when very early on a Saturday she was pulled out of bed, the letter’s existence had entirely slipped her mind. The toys were much more fun. She had piled up the building blocks in narrow towers, a bit like her father, who was also building a very tall building for his clients. Afterwards she let the dolls destroy the city like giants from a mythical age, until nothing was left except for cube-shaped ruins.
She could only guess at why she was led out of bed by the hand and put in front of the mirror.
Her mother handed her a silver-died dress, decorated with glass beads in at least ten colors, from gnome green to elvish blue, and tasked her with wearing it.
“Why, mommy?”, asked Safiya, while she was rubbing sleep dust out off her eyes.
“Today we’re going to a beauty pageant. Remember?”
She was given crystal slippers with a small heel and little bells which rung every step she took. There were also bracelets and golden chains, which had to be extended, because they hugged her neck too tightly. Around her head two pairs of hands busied themselves, one pair was her mother’s and the other a make-up artist’s that was hired for this special occasion. “Sit on top the chair, so that the kind lady can start her work.”
“But why, mommy?”
“Don’t you want to win the pageant?”
On any other child those words might have had a magical effect, awakening a quiet voice that whispered deep inside: ‘I want to be the very best.’ This was not the case for Safiya. She had been looking forward to constructing megalopolises with her brand-new building blocks, for her dolls to ravage.
Dressed up, caked with make-up and drowned in glitter, she was carried into the car. Her mother bowed down so deep that she was nearly crawling on the ground, all so that the entire way to the car she might hold up the hem of her daughter’s dress. The shiny fabric was not allowed to mingle with the muddy sludge of their drive-in. Plastic bags were tied around Safiya’s slippers, not to be removed until she was safe and well standing on the stage.
In the car, Safiya fell asleep. She did not witness how Project Providence, her father’s magnum opus, slowly appeared over the horizon, like a sunflower that unfolded at daybreak. Construction was not yet finished. The tower wore a crown of cranes. Blocks of cement were hoisted upwards and as result every time she visited the site, the building was a bit bigger than before. Nevertheless, proportionally speaking, it was she who grew at a faster rate.
Mr. and Mrs. Nardus, whom Safiya had met once when she was very little, organized all kinds of events in their large tower. That way, they wanted to make the project known among the commoners, so that they were aware something unprecedented was happening: the construction of the largest tower in human history which put to shame all cathedrals, hanging gardens and modern-day skyscrapers.
The beauty pageant attracted all types. There were photographers with devices that shot lightning, security guards with grimaces like sun eclipses and, of course, mothers like Afsa, firing hailstones with their hurried pace while negotiating in small groups about the proper positioning of their daughters on the pageant’s coveted main stage.
Afsa held her daughter with one hand. With her other she pointed all around the pageant hall and at the exact right moment she dropped the surname of her husband. That is how she accomplished that Safiya could occupy center stage, as a divine daughter surrounded by her entourage of small princesses.
Before Safiya was left behind on the darkened stage, Afsa whispered in her ear: “You look absolutely stunning.”
Until that very moment, she had let all of the morning’s events pass by her as a confusing but at the same time quite amusing dream. However, when the white spotlights settled on her dolled-up visage, she startled awaked. She looked around. Nothing escaped her gaze: the small girls beside her, the pale faces of the audience, the members of the jury peering at them from behind their desks. What she couldn’t quite fathom, was the simple fact that the stage lights made her more visible to them than vice versa.
Before she realized what had gone wrong, she took in the varied reactions of the crowd. Hands shot up to mouths, then to smartphones so they might capture the scene for friends and family. Somewhere, another participant, a tiny girl with on her head a tiara that was much too big, began to cry quietly. This was the start of widespread panic. Like Shetland pony’s on a stampede, the children ran in all directions. Princess dresses tore. Crystal slippers were launched into the audience. On the way to their panicked offspring, concerned parents trampled all little girls that did not triple away on time.
Amidst all this stood Safiya. With her extreme length for a six-year old, she towered above all the other contestants, even those that were a little older. She had grinned at them. She had growled. No doubt about it. The little girls would never forgive their parents for enticing them with false promises of unequaled beauty into the burrows of a man-eating beast.
Safiya stood on the stage as if frozen, fixated on the eyes of her mother, which were traveling around the room, never once finding home in the face of her daughter.
172 centimeters
She was hideous. Sometimes he found himself unable to look at her. The moment he turned his head to see the girl sitting beside him, nowadays just as tall as her father, he felt a deep sense of disgust, primarily at himself. Of course, his wife still considered this unprecedented growth a boon to her parenting style. Every week she dug up her yellow tape measure, put her enormous daughter against the door and drew on the white background a small line. It had come to the stage that she had to use a stepladder, because otherwise she would not be able to reach her daughter’s head. She kept the measurements in a mathematicians’ notebook, accurate up to one millimeter, with the express purpose of showing it once in a while to the medical team assigned to their daughter.
“Why do you still visit them?” he had once asked of her.
After all, even in their combined wisdom the growth experts of three continents had faltered, having formally declared that they were entirely out of ideas when it came to the little girl’s condition. A person who so brazenly broke the laws of nature, not to mention the sciences, they could in no way accommodate. One of them, an osteopath from the Netherlands, had even uttered the world ‘unnatural’. He should not have done so. Afsa had clutched her chest and, despite the black dress, despite the whitener that every evening she rubbed into her skin, despite the new surname, she started cursing at him very loudly in her native tongue of Baluchi. A dirty dog, she had called him. An ugly swine that probably molested his own children whenever his wife wasn’t looking.
“Those quacks and medicine men”, answered Afsa “, every single one of them was so sure that by now Safiya would no longer be with us. I want them to witness every centimeter she grows. Maybe then they will realize that our daughter is an incredible miracle. This is a triumph for our little family.”
However, in the present moment, now that he officially stood on eye level with his eleven year old daughter, Reginald could hardly regard this situation as triumphant. Afsa had bought her a cake, of course. And a new dress, because the previous one had ripped. The pink, curly writing on frosting read: “Congratulations, sweetheart! You are one step closer to touching the stars.”
Reginald entertained a very different interpretation. This was a dangerous stage in his daughter’s development. Now that she was just as tall, she could look into his eyes and see all the things that over there he felt for her.
It occurred after the party that Afsa had prepared for her. The child sat next to him, engrossed with her gifts, attempting to open them with hands that were smothered in cake. Her bony fingers were like the trunks of anteaters slithering towards a tasty six-legged snack hidden inside a dark hole. She was crumpling the gifts. Her hands as broad as traffic signs were not suited for child-sized toys. Often enough he had tried to make this apparent to Afsa.
His face buried in the pillows, he had whispered to her before falling asleep: “It is cruel to buy her stuff that she will just end up destroying.”
No reaction came from his wife. It never did. Instead, the next morning, she gifted her daughter something new, a set of expensive dolls, including tiny garderobe.
The first was called Mishima. She had red hair and large, kind eyes. Alexy was a bit of a rascal, his cotton face was forever looking for mischief. Sonja was the youngest of the bunch. Her dresses were all without exception fluffy, round and baby pink.
She became Safiya’s favorite. The remainder of the day, she ran through the house to tell her mother, father, governess, everyone who cared to listen, about all the amazing adventures she and Sonja had embarked on together. After awhile, tired of playing, she fell asleep on the stairwell. The doll was still pressed against her breast. Too heavy to carry, her governess draped a blanket around her body and shoved a pillow under her head.
Some days later, the amputated legs of Mishima were found in the kitchen. The black eyes of Alexy bounced throughout the house. Worst of all, the carpet was decorated with Sonja’s plush intestines. In all nooks and crannies of their house were to be found the blood and meat of the dolls in the form of white cotton clouds. Her body was too big. She possessed too much strength. The dolls had made no chance in surviving her games.
Safiya cried as if she had lost real friends, her only. A whole week she stayed in bed. Afsa had reacted by simply sacrificing a new toy, this time a robot that soon under similar terror ended up in the trash can. Reginald came home to the governess brushing dynamos, antennae and transistors into a dustpan.
What would it be this time? Which gadget would his astronaut of one meter seventy two destroy with her oversized limbs? Reginald glanced over her shoulder, while she was battling the colorful wrapping of her present. He could do nothing but stare. It was mesmerizing how she went about destroying all her possessions.
Recently, he had obtained VIP tickets through his contacts at Project Providence for a performance of mechanized dinosaurs. To promote their enormous tower, Mr. and Mrs. Nardus organized all kinds of great events. After a decade of intense labor, the tower was still surrounded by scaffolding. Still, celebrations were held because the tower had officially surpassed the Eifel Tower in height. As part of the celebrations, they had planned a range of shows. Prehistoric giants were very well suited to the theme.
Reginald had taken his whole family along. The firm’s higher-ups liked it when their partners appeared in public as perfect family men. Thus, the Richs stood at the agreed upon time at in-house opera’s entrance, with all regalia that fitted their standing, expensive clothes and layers of make-up. The way they were standing, it looked like a transition from Reginald to Afsa, with Safiya somewhere in-between both in appearance and size. She had Reginald’s sharp nose, Afsa’s soft cheeks and the length of a giant.
Tommy Dardler had brought his as well. At their first encounter in front of the opera, his children hid behind their mother’s long fur coat, so that only their shoes were peeking out. One pair of ballerinas. One pair of sneakers. Tommy dragged his son from under their hiding spot and seized him by the shoulders. He did so with a nervous little laugh, a bit like how a dog would show its belly and hind parts to a more dominant male. Reginald bared his teeth. Wife and daughter disappeared to the background, distracted as they were by Mrs. Dardler exchanging names and niceties. It was all about the men now, who had recently at the firm switched positions, the little boy stood between them as a peace offer. Was Reginald going to devour him?
Oh, it was a wonderful child. Absolutely delicious to look at. His nose was like sweet licorice. A snail’s trail of nose fluid flowed from his nostrils to his lips. Reginald fetched a napkin from his breast pocket, bent down and removed the grime from the child’s face. While he was doing so, Tommy elaborated on his son’s many accomplishments. He spoke about the French courses the little boy was taking and the hockey competition he had recently won.
“That’s just great”, Reginald repeated again and again.
Now it was the children’s turn to become acquainted with each other, and to repeat the game of their fathers on a smaller scale. The Dardlers had brought a present for Safiya, wrapped up in red paper with white polka dots. Another sacrifice for the shredder, Reginald thought. Safiya handled it carefully, performed a little bow. She tried to strike up a conversation with the Dardlers’ daughter, about a superhero movie she had recently watched, and afterwards the horse-riding courses her father had promised to pay for. To no avail. The boy and the girl stayed away from her, only acknowledged her questions with the slightest of nods.
All seven of them were seated on the balcony of the opera hall. Over there they had excellent view of the steel monsters parading on stage. A triceratops defended itself against a tyrannosaurus. A herd of iguanodons was drinking from a river. From time to time, the children yawned. Reginald Rich had purified himself from such habits, banished it from his body, just like sweating and suffering disease.
When the ankylosaurus lumbered on stage, Tommy Dardler’s son suddenly rose out of his seat. The monster was armed with a club on its tail, which leisurely swung back and forth. It looked like a medieval torture device come alive.
The boy broke out in laughter and called out: “Look, it’s Safiya!”
Tommy hit his son on the arm. But it was too late. The entire family had heard the child’s comment. At the next budgetary meeting, it was decided that Mister Dardler should be assigned a new function in the firm with less responsibilities. Ever decreasing profit and the dissatisfaction of some principal clients was communicated as the official reason for this change in the office’s staff plan. Those in the known, however, had a different story to tell, how behind the scenes Reginald Rich’s wife had contacted some very important people.
Safiya was most definitely an ankylosaurus though.
Just look at how she assaulted the little box. How her eyes grew at a slightly faster rate than her eye sockets, like two dying stars. How she laughed like a horse. How she cried like a dog. How she ate like a pig. The dark, greasy hair that emerged out of every wrinkle of skin, out of the most unexpected places. She was awful. It was awful how passerby’s sometimes judged him to be the son of his own daughter.
It turned out just as predicted. The drawings didn’t have to be completed anymore. She had torn the pages of the coloring book gifted to her. Her hands moved like the club of an ankylosaurus.
Reginald braced himself for a bout of crying. Those also happened more frequently. He recognized the signs. Right before the explosion, his daughter hovered in a solitary moment of silence, as if she had gotten lost in her own feelings, astounded by the complicated turns she had discovered. These rare occasions made him recognize her as a child of his. In a hidden past, he stared the same way at the rivers which during the monsoon cleansed the streets of Karachi of garbage, dead animals and vagrants. The eventual eruption meant screaming, hitting, burst veins, torn nails and gallons of tears. Anees Multani and Safiya Rich resisted the wheel with the same rage.
She looked in his direction.
The torn coloring book tumbled from her hands. His frigid gaze had petrified her. For the first time in her life, she actually shrunk, a pathetic bundle of sadness and disappointment, like a balloon that slowly lets out air.
“Come to me, Safiya”, Reginald commanded.
She went to sit on his knees, like a turkey on a slender tree. Her weight, according to Afsa’s notebook approximately eighty kilo, made him grasp for air. She did not have to look up at him, because this way she was taller than her father. The explosion had been halted midway. She was stuck in a subtle state of emotional disarray.
“My girl, my soft, poor girl. My ankylosaurus”, he stuttered, “They will declare you hideous. Ugly. Stupid. An abomination. That’s why just like your father, you will have to find things that make you valuable. If you have money, it does not matter what you look like. Listen to me very well! If necessary, turn that monstrous length of yours into wealth. Your body is a resource and only as a resource they will leave you in peace. Don’t become nobody.”
The eruption never occurred. Safiya never managed to escape her imprisonment between two border zones of her feelings, even though she never ceased growing.
245 centimeters
Asher Tolbruck, lovingly known among fans as Tolney, had stopped blinking somewhere along his career. That made him appear more trustworthy. The men and women of Peach County, NE loved looking him straight in the eyes, with their green-blueish iris, and be told that all would be alright. Or alternatively, that they were advancing towards apocalyptic hail. Fist-sized lumps of ice that not only wrecked cars, but would also release a wave of unamerican behavior among the state’s youth population. Party drugs. Unisex toilets. Obscene hip-hop clips. That was the Tolney show’s programming for Thursdays and Fridays. On Monday, it all went a bit slower. That day he summoned from his custom-made haircut the most mundane personalities, such as singers past their prime, writers of self-help literature and the young victor of a spelling bee. Today’s show had started with a tidy bit of advertising.
“This massage chair really does make the difference, folks. My wife, the absolute sweetheart, can verify this to be true. I suffered the most horrible stomach cramps. Whatever I did, there was no relief. In our despair, we purchased the Ultrashock Model 7 and– wow! – the cramps are completely gone. And more! Trouble falling asleep, gone. Reflux, gone. Flatfoots, gone! This model really is worth its steep price point.”
He smiled at the camera, displayed his eyes in full, green algae on a bright-blue sea, not a single blink spent.
The camera expanded to include the woman he had invited. She fitted onto the screen up until her shoulders. Tolney considered it to be a brilliant trick. An easy solution would have been to push her chair a few meters back, or to have used a broader lens on the camera. Tolney was an artist though. The audience on the other side failed to understand that when their eyes were closed, he was still looking, because empty stares just like blinks he had long ago abandoned.
The camera was deliberately calibrated too low. Safiya saw how her face fell out of frame. She dove down to be included. Tolney sighed out of happiness. While he was standing on his regular spot, the giraffe had come down to meet him. “Peekaboo, are you coming to have a little looksie?”
She bleated like a donkey.
Tolney had not cared to provide a microphone to her. No device could deal with such a long neck. The distance was simply too large.
“Now, just look at that!”
Tolney and the camera, in total three eyes that never slept, acted as one organism. Every reportage, all those years, was in fact a continuous, passionate conversation between Tolney and the lens.
Measuring a humble one meter seventy-five he went to stand next to the giraffe, who hesitated a bit before getting out of her chair. This time, the camera did manage to adjust. Tolney reached to her ribcage, like a kid next to its mother. Safiya’s depressed shoulders, how she softly lulled back and forth on her thin hips, in this case it was the smaller man who enjoyed the upper hand.
Tolney began a new diatribe. This time, it was about how his late grandmother, who was well-known to all loyal viewers of the Tolney show, had also been an extremely tall woman. “Standing above her furnace she was a real giant, holding her ladle as mace to whack pastry burglars across the forehead. Nowadays, parents don’t really do that anymore. Not a good thing, if you ask me, because the behavior of children has been absolutely horrendous. Giantesses, fascinating stuff. My dear grandma reminded a bit of a powerful geyser, warm and overwhelming. This woman looks more like a little stream emerging from the drainage system of the Empire State Building.”
“May I also add something?”, Safiya mumbled from upon high.
There were no such plans. This story only knew one author, usurpers barred from entry. Tolney moved closer to her, straightened his well-massaged back and spread his arms. “Just look at this! Even the span of my arms, tiny in comparison to her, such a tall woman.” He bent down on his knees, to further demonstrate just how large she was. Everywhere in Peach County, barrel-round fifty year-olds sunk in their leather couches whistled in unison: “Phew! Such a large woman!”
“What I actually wanted to say…”, Safiya tried once more.
The nearest microphone, pinned to Tolney’s chest, received not the slightest sound of her voice.
“Just look!”, Tolney said, “My studio is nearly too small for her. This little fact will astound you: she is still growing! Isn’t that insane? It’s a real victory for equality. Soon, the largest person on earth might be a woman!”
Safiya pressed her lips together. With a lung capacity capable of downing a twelve-can pack of Pepsi cola, she roared throughout the studio: “What I wanted to say is that my book can be purchased in all major book chains across the country!”
Tolney took a few steps back.
Blue-green-blue-green, and for just a second he saw nothing but darkness. It was as if he had ceased existing. When he opened his eyes, for all his viewers he had become once more Asher Tolbruck, the parvenu that from daybreak to nightfall dictated to them how they should feel, how they should raise their children, with which brand of mayonnaise to cook. After twenty years the intimate conversation between the lens and his eyes had finally reached a closing statement.
“That was all for today, ladies and gentleman. Do not forget, all your woes, from fever to fistulas can be entrusted to the Ultrashock Model 7. Have a good night.”
306 centimeters
After countless appearances on television, a book that didn’t sell that well and a publicity stunt with the smallest woman on planet earth, Safiya had finally found a wheel of her own. The scholars of the Soqotri madrasa would not in a million years have predicted how things turned out for her. Yet, their principles, which had enabled Timur Lenk to stack his enemies’ skulls exponentially high, had once again proven their validity. The wheel provides for a limitless growth of everything. It all begun with a world-famous producer of reality-tv.
Don Davy, as he was called, discovered Safiya on the Tolney show out of Peach County, NE. Like a thousand other Americans, sitting in his leather couch he had whistled: “Phew! What a large woman!”
However, unlike all the other viewers, he immediately smelled the titillating aroma of money. A lot of it. Money doesn’t smell like ink or paper, like people of a lower sort than Don Davy would reckon it to. In truth, it smells of feminine sweat, cocktails and the buzzing exhaust of sport cars. That’s how he explained it to Safiya. The first item he had left out, though, replaced it by a little laugh. She must desire something.
‘Living Large’, is what they called the show. In twenty episodes, the camera followed Safiya throughout her daily activities. The screen zoomed in on the challenges that she as an immense person faced, all kinds of difficulties with family, friends and lovers, and endless talks with doctors who every single episode suddenly knew what really was wrong with her.
Don Davy was a wise man. This wasn’t his first time riding the bucking bull of primetime television. All elements of the show were designed with extreme care for detail. Friends and lovers were actors entrusted with the mission to support Safiya if need be, but mostly to oppose her at all cost. Every actor who during a fight could make elegant reference to her stupendous height received a higher percentage of the revenue. The doctors wore white coats and expensive jargon, to lend their medical threats again and again an aura of fatal unavoidability. This time, oh this time, she would really die.
Eventually even Afsa and Reginald were replaced by actors. Afsa didn’t want to participate in something so vulgar and Reginald was thinking of his career. Don Davy decided to turn Safiya into a child adopted by two white parents, who had chosen her despite her horrendous condition. Real angels, they were. Her father was an IT specialist and her mother a hobby artists who primarily worked with watercolors. Sometimes, their remarks stung, providing essential depth to their characters.
Safiya sparkled. In ‘Living Large’, she was the center of the universe. Sad satellites orbited around her body, whose only strategy of attaining meaning was to stay in her immediate vicinity. Her best friend on the show eventually gained her own show. Her foster mom was invited to exhibit her watercolors at one of the best art museums in the country. Of course, these paintings were also designed by Don Davy, to accurately portray the innermost struggles of her character. The urge to be a good mother, all the while suffering the her oversized daughter’s continuous disappointments.
With a height that surpassed three meters, Safiya required a taller ceiling and furniture adjusted to her needs. Don Davy insisted everything remained as is. When she slid over the stage with a bent neck, or even better, when the legs of her bed collapsed under her weight, a million more tuned in to watch the show.
On the way to their first nomination in Las Vegas, Don Davy had chartered a limousine with a skylight. The resulting picture spread over the globe. All tabloids showed how a mechanical centaur arrived at the awards’ show, a woman’s head on the body of Cadillac.
These were Safiya’s four wheels. They rotated lightning fast, while Don Davy was extending to her a glass of champagne. The picture caught a fairytale witch feeding a stupendously happy Hans. Out of the skylight of the limousine appeared a manicured hand. On its palm it carried enough fodder to feed its prisoner, to make her even longer. Safiya broke the record of tallest person effortlessly. All the more reason to produce another ten seasons of their hit-show ‘Living Large’.
In the third season she lost her foster mom in a car accident. The fame had risen to her head. As a professional artist of watercolors she could no longer allow herself to be seen besides such characters as Safiya Rich. The fifth season introduced the internet to Safiya’s universe, allowing viewers to check up on their favorite celebrity every single hour of the day, through short clips, viral challenges and a counter that displayed her height, updated twice a day. The measurements were still made by Afsa armed with tape measure and stepladder. It delighted her that through the website not only the despised doctors, but everyone had to admit her daughter was a miracle, to cherish in their hearts.
The teaser of the tenth season showed how Safiya stood on the launching platform of Project Providence, hugged by the sweltering light of the evening sun. The tallest building in human history was finally complete. On its first birthday, it was set to fire the tallest person into space. Stay tuned.
Curiously, the laws of progress prescribe that if somewhere a wheel starts turning rapidly, elsewhere another wheel must fall silent. The stock market had predicted eternal growth. Reginald Rich had predicted eternal growth. At his arrival in the United States he had tied his worth as a human being to this gilded promise of ever greater gain. As of now, it seemed more like a block of concrete, dragging him to the bottom of a swirling river.
It was betrayal. The wheel had been turning, no doubt about it. His method hadn’t changed a bit. The same pillow, the same secrecy, all to transmit the wheel onto his mind’s dark canvas. It had been turning at breakneck speeds, devouring everything that so much as looked into its direction, the exact way Reginald and his clients liked it. But on a day of perfectly regular rotations, the world economy was actually heading towards calamity. It should have slowed down. It should have faltered, at least. No warning was given. On Crete a journalist jumped out of his fourteenth-story appartement, and one day later angry mobs occupied the stock exchanges of New York, London and Tokyo. The graphs, which he didn’t even look at anymore the last few years, because his belief in the wheel was unshakeable, dove to the right bottom corner. In just a few seconds, Mr. and Mrs. Nardus’ funds weren’t even worth the paper of their account statements. They were fallen angels, and their tower a horrible investment, generating debt that couldn’t be paid off in ten generations.
Tommy Dardler shook Reginald Rich’s hand for the last time. A playful smile hung on his lips. He dug up his wallet out of his breast pocket and presented Reginald with the business card of a decent but affordable lawyer. Reginald thanked him. He left the firm with nothing but the clothes he was wearing that day.
It surprised Tommy Dardler that his former colleague had taken nothing from his office. How can you ever expect to become a good tradesmen, if you don’t really believe in a materialist world? Long ago he had made up his mind that all things Eastern were simply not suited for the stock market, not even Reginald Rich.
The portraits of important Americans stayed. He kept Reginald’s old suits for formal occasions. In the cupboard of the desk he found a white pillow with white tassels, carefully stored behind a glass cover. It was useless to him, so he left it in the sleeping basket of his German Shepard. It loved to chew on textile.
4 meters and 28 centimeters
Eventually, it was necessary to excavate a hole of five meters deep in Reginald and Afsa’s appartement, as a habitat for their teenage daughter. The idea came to Afsa while visiting the new zoo of Project Providence with the ladies of the neighborhood committee. The interior of the tower was designed by world-famous minimalists. No gates, glass cages or hedges were present in the zoo, because that required additional material. Clutter and debris, as they called it in artistic circles. . Instead, on the eighty-fourth floor lived about ten elephants in holes that were dug out of the flooring. The trees of the habitat consisted of green plastic recycled from plastic bottles. Real vegetation featured too many unnecessary details, clashing with the sober environment of the largest tower in human history. Leaves with an intricate system of a thousand small branches or flies with microscopically small geometrical patterns on their wings, such things could only be called horribly kitsch. No real vision involved.
Their tower bathed in an atmosphere of minimalistic delight.
The women of the neighborhood committee had come down on a Monday morning from their proper territory, the hundred-fiftieth floor, to have a look at the zoo animals. For their little outing they had beforehand reserved an elevator. It was perfumed with lavender, vintage jazz played over the sound system and there were complimentary seats for ladies with mobility issues. This included Afsa.
Nowadays, Safiya crawled through the house like a child. With a length of more than four meters she could no long stand upright. Angular elbows and bent knees, she wriggled around the appartement’s ridiculously small furniture. The house had become an obstacle course for the teenage girl.
The accident occurred when Afsa was laying on her stomach in the Sublime Cobra pose. Safiya crawled by to get a drink out of the kitchen. Uncaring as she sometimes could be, she swung her leg too far, breaking her mother’s ankle. For half an hour, Afsa moaned on her purple yoga mat. They tried to pull her up, but every attempt at touching her resulted in Afsa screaming that they should let her be. After this incident no building was big enough to hide Safiya’s shame.
That evening Don Davy sent an errand-boy to perform the daily measurements, because Afsa refused to leave her room, or to even consider going to the hospital, though there was one on their floor, a few pearly white hallways away.
In her bedroom Afsa built a pillow fort. So that she also might have a tower. Every morning and evening, Reginald plunked down some food next to her bed and before bedtime he brought some chamomile tea cooled down to her preferred temperature. Staying any longer was out of question. Afsa refused to talk to anyone.
They had to wait until the neighborhood committee’s monthly excursion for her to leave the stronghold she had raised out of the duvets. As if risen from a magic lamp, she suddenly stood in the living room sporting red-brownish lips, a long dress and crutches under her shoulders, handbag at the ready. After Reginald’s dismissal someone had to safeguard the Richs’ public respectability.
The ladies of the committee had waited on the long elevator ride to confront her, curious as they were about the bandages around her ankle. Their honorable under-chairwomen never showed a bodily defect. Or bodily whatever. She didn’t belch, her stomach and intestines carried out their functions noiselessly, she didn’t sweat, talked without producing excess saliva and when she ate, her food disappeared just like that. Nobody had ever seen her chew. The little cakes and leafy salads disappeared without ever becoming wet mush. Afsa told the ladies that she had simply strained her muscle in an overly ambitious yoga pose, and as a result her injury was to be understood as a mistake on part of her yoga instructor, who had no feeling with the body of a woman. “Which man does?”, an aged member of the committee remarked. All fifteen of them hid their laugher behind the handkerchiefs they always carried along.
After ten minutes of traveling in the elevator, they arrived at their destination on the eighty-fourth floor. Glass bridges intersected with the elephant habitat. The elephants looked as if they were make-belief, merely existing as painted miniatures. Sometimes they extended their trunks, and then for a few seconds they came alive, to entertain their guests. The ladies of the neighborhood committee sailed alongside the animals, throwing out the anchor at every specimen they passed. The otherwise so ferocious creatures easily blended into the clean interior of the tower, like fruit in a still life. This aspect of them is what triggered the idea in Afsa’s head. Against the wall of the zoo hung a picture of the elephant in its natural environment, a dirty, hairy beast with strange proportions traversing the burned flats of the savanna. It looked like a completely different animal from the friendly giants locked away in their habitat.
At her arrival back home, she dragged Reginald out of the guestroom, wafting away the sharp smell of sweat and tabaco. She pushed his cellphone into his hands. With a hoarse voice he arranged for some construction workers and immediately bought the apartment under theirs. One week later they had a habitat for Safiya. Five meters in depth, eight meters in breadth and length. It was outfitted with a toilet, washing basin and elevator for food and similar supplies. Every Tuesday and Thursday, Safiya was allowed a stepladder to emerge from her hole, because Don Davy was owed an episode of ‘Living Large’. . Other than that, she remained in the habitat, suddenly sunk into the ground.
Afsa sat next to the habitat in a lounging chair. She had rolled her tape measure down the hole and subsequently noted down her daughter’s height, accurate up to four numbers after the dot, 4 meters, 28 centimeters and 16 millimeters. Some four millimeters longer than the previous morning. No problem. No problem at all. If she kept growing like this, then they would simply buy another apartment to deepen her habitat. Living Large generated enough income to keep expanding forever. Soothed by this prospect, Afsa could observe how her daughter’s growth never seemed to stagnate. . .
6 meters and 75 centimeters
Using Project Providence’s chilly, metallic freight elevator, Safiya returned from the set of ‘Living Large’. Don Davy had at first made these arrangements to avoid his brightest star suffering unnecessary attention from the public. More importantly, she had since crossed the weight limit of all passenger elevators, even those of the perfumed, luxury kind. Some years ago, the elephants from the eighty-fourth floor zoo had traveled the same way, so there was no doubt as to the freight elevator’s capacity for carrying a human being the size of an ancient mastodont.
On hands and feet she crawled through the hallways, with great care not to accidentally yank potted plants and mailboxes from their proper place besides the front doors of Project Providence’s proud citizenry. Her mother opened the door, sporting a milky white smile. In Safiya’s experience her mother’s smiles were harbingers of disaster. Her suspicions were correct. When she lowered her arm-length toes down the pit of her habitat, she immediately noticed that her special corner was a bit deeper than it had been that morning. She guessed with a meter, but it was impossible to say for sure.
Rapid growth had clouded her sense of distance. Her arms which at one point were two meters, suddenly measured three meters. The people around her grew increasingly worried about her amazing size, not in the least het father and mother, but from her viewpoint, everything and everyone just seemed to shrink endlessly.
The ceiling of their appartement slowly sunk. It appeared as if cups, plates, cutlery, shoes, towels and so on were every day swapped for identical copies, which only differed in that they were a bit smaller. Recently she was surprised to find out her finger couldn’t fit around her favorite cup any longer. On the cup’s side gleamed the smile of a cartoon kitten, accompanied by the words: ‘You are purrfect.’ It had been a present from her father, purchased during their only visit to Project Providence’s amusement park. On a whim she had thrown the shrunken cup against the wall, afterwards quickly wiping the shards under her cupboard, to avoid her mother finding out.
Because even her parents shrunk to smaller sizes. She remembered her father as a man emitting a profound aura, expensive suits, silver accessories and a book about blockchain he never actually read, but carried along just in case. In his present state he was rarely encountered out of pajama’s, and the only thing he emitted was a musky scent.
Even Project Providence had lost some of its stupendous height. It felt like the cathedral above her head had started sagging under the pressure of too much time. The building wasn’t as close anymore to actually touching the stars.
The habitat was the only thing still keeping pace with her growth. Every single time her eyes rose above the edge, her mother fell silent, subsequently ignoring her daughter’s existence until the hole had been dug a bit deeper. The construction work was carried out in secret, while Safiya was occupied by her show, as if she wouldn’t notice she suddenly had more space.
She had tried so hard to make this place feel like home. She installed curtains, to preserve some of her privacy. The pattern that adorned the curtains had changed according to what rage had taken hold of her teenage brain. From cute baby monkeys to little chicks, afterwards heart-shaped sunglasses and full, red lips, a small detour through skulls and heavy metal song-lyrics, then back to fluffy chicks again. She finally settled on a pair of canary yellow curtains, which over time had faded to orange. All the furniture in her bellow-floor level bedroom suffered under those endless renovations. Cupboards broke, wallpaper tore and any object that fell down could never be retrieved, because her fingers were too large. In her cage’s corners, she heaped the remnants of once precious items. Having learned her lesson she limited herself to the bare essentials: a large sail to sleep under and about thirty pillows to somewhat soften her little corner.
In ‘Living Large’, her life was about amazing adventures. She rode through the Grand Canyon on an elephant, maintained a roof cleaning service and fought with imaginary girlfriends over the most handsome men. However, every time she came home from set, the whole world was apparently sinking and shrinking.
Until the final fall, which brought the curtain down on her.
Late at night, her father emerged from his bedroom. He did so quite often after his wife started snoring, to cook something small or order fast food at the burger place two floors down bellow.
Dressed in a long, sweaty sleeping shirt he searched the cupboards of their kitchen. Safiya spied on him from the vantage point of her cage. Stood on the tips of her toes, she could just about reach the edge. However, every movement of hers made the floor boards creak and sent shudders through the ceiling and window frames of their apartment. All the noise she couldn’t help but make interrupted Reginald Rich in his search for sweet stuff, warning him that he was being watched by his daughter. Her black, apple-sized eyes glimmered in the dark.
Safiya suspected her father to suffer from a delipidating fear of heights. The first week they had moved to Project Providence’s hundred-fiftieth floor, the curtains remained glued shut. He only allowed tiny clefts, which radiated inside the apartment sharp slivers of sun light. Furthermore, he always kept his distance from the hole in his apartment, arching around it as if that area had been swallowed by the outside air.
That night was special, because he made an exception. He went to sit with her, dangling his legs over the edge, after having spent some seconds in silence, staring at the darkness of her cage. Safiya waited until he would say something.
“It wasn’t in my power to stop your mom, you know. She just does whatever comes to her mind. Without regard for anyone.”
“She only wants what’s best for me.”
Reginald opened the can of beer and put it against his lips. The aluminum packaging shined brightly, which made it look like he was drinking purified moon light. He stared at his daughter in her cage.
“They got it all wrong. Don Davy with his talk about giantesses. The ceaseless comparisons with giraffes or oak trees or lamp posts. They don’t understand you. For inspiration, your mom often goes to look at elephants, even though you have nothing in common with those animals. She understands you even less than all the others. You look the most like a spider.”
“A spider, dad?”
“Just look at how you’re sitting, or how you move through the house. Your long arms and legs make you look like a spider hiding in small, shadowy crevices. You’re something large that was meant to be tiny. That is why they all adore looking at you, so afterwards they might avert their eyes.”
Safiya sunk back in the darkness of her subterranean bedroom.
“It was you who gave me the advice to turn my body into money.”
“Without a doubt the best piece of advice you have been given.”
From the corners of her cage she grabbed a hand-full of souvenirs, throwing the clutter towards her father. A plastic skull, five magazines and an Oscar for best actress in a reality-show clattered on their apartment's concrete flooring.
Reginald Rich jumped to his feet. Looked at him this way, his silhouette surrounded by the full moon’s bright beacon, for just a second in his image gathered the limbs and intestines of that brilliant financial advisor from long, long ago. The plastic buttons of his sleeping shirt made it look like he was once again wearing a suit. His clenched fists stirred memories of the unknown immigrant who had rained down terror on the stock market, dreaded by speculators and laborers on the edge of unemployment. Standing upright like that, he resembled a conqueror such as rampaged through the poems Afsa sometimes read when she was all alone. A devil. A titan. In his present condition, merely a fourth of his only daughter’s size.
The next afternoon, Reginald Rich was found laying flat in Safiya’s cage. When she came home from set, the whole floor stood aflame in red lights, blue lights and their cleaner’s screams. He had jumped. He had tripped. Nobody really knew. It took a team of twelve firemen to lift her father’s flattened body from the depths of the pit. He was carried to an hospital on the same floor.
14 meters
At the height of fourteen meters Safiya became beautiful.
It happened not that long after her father turned into a robot. Project Providence’s designers had reinvented medical technology, upgrading all clinics, old people homes and cemeteries in their tower to high class minimalism.
After his fateful fall, Reginald Rich enjoyed the most stylish treatment in the whole world. Out of his throat slithered a ribbed plastic tube, pushing clean air into his lungs. His veins seamlessly connected to a spider’s web of delicate wires. Machines that fed electroshocks to his brain also allowed easy passage for his consciousness. Reginald’s thoughts wriggled through copper wiring, traveled between transistors, could be programmed to the point of orgasmic pleasure or, alternatively, burning hot pain stimuli. All the hassles of complex experience were traded for a straight-forward input board with green and red buttons, positive and negative sensations.
However, the truly great among the minimalistic surgeons understood that style could never be limited to mere addition. Style is removal. Style is erasure. That’s why under the blankets Reginald’s legs ceased existing. That confusing mess of black hairs, smooth skin and birthmarks, after the fall shredded to mincemeat, had been amputated up to the knee. It made him a whole lot more elegant.
Removal was their battle cry. Erasure the best practice to create authentic beauty. There was no longer room for Safiya in her Project Providence apartment. The ladies of the hundred-fiftieth floor neighborhood committee launched a petition to cast her out of the building. Even her mother had signed it. Even Don Davy had signed it, although, he had other plans with her.
From season twelve onwards, the viewers of ‘Living Large’ no longer seemed invested in Safiya Rich’s intimate life experiences. To capture something as big as her on screen, it was necessary to take a step back.
Safiya moved to the only national park in the state of Nebraska, the paradisal meadows of New Sicily. On the vast steppes of the park once swerved the largest mammals ever brought forth by mother nature. The roots of evergreen trees plowed along the carcasses of ground sloths. Dried-up river beds bore the scars of prehistoric struggles between cyclops. In the rock face was carved the scales of truck-sized fish. It was the perfect place for one such as Safiya.
In New Sicily, the once spider-like teenager became truly beautiful.
Don Davy had established a new tv-channel. His new series concerned brave adventures in pursuit of monsters, ghosts and extinct species suspected to be still standing somewhere. Safiya was all three at the same time. Her length, her domineering size could not be understood through science. She was a sasquatch scaring the shit out of campers who were sitting around fires. She was the sad daughter of a suicide victim. The curse of Safiya had made an electrician slip while working on Project Providence’s elevator shaft, and two frolicking toddlers had fallen out of a window, from the two-hundredth floor all the way down. Their bodies were never recovered. According to some, they had midway shapeshifted into doves. More sane commentators pointed to the possibility that upon impact their bodies had shattered into microscopically small pieces, spread around the base of the tower.
The four paranormal investigators hired by Don Davy usually drove in a van around New Sicily, to hide with binoculars in tree houses or install infrared cameras between the ferns. Most of the time, they captured badgers or, if really lucky, a wandering mountain lion, but sometimes they managed to get a small glimpse of Safiya. A human footprint of one and a half meter. Or a hand that just for a second appeared in front of the camera, before the device lost connection. When such sightings took place, the four adventurers cheered.
She was beautiful.
The rare pictures taken by the paranormal investigators revealed a little fact that she herself was completely unaware of. Nowhere in the park was a lake vast enough to properly capture her image. Clothes no longer fitted her. The only cover she still had was a long mane of black curls, which in the rays of the sun tended towards a shade of darkish purple. In growing the sizes of her body parts had approached a perfect distribution. An all-new exponential graph could be drawn, the asymptote equal to the golden ratio, from the curve in her back to the beautiful protrusions of her biceps and hamstrings, not to mention how all the hairs on her legs faced in the same direction. Safiya’s body had become like that of an animal, not to be detached from the ivy that folded around her shins, or the black bears she drove off by pulling tree trunks out of wet earth.
She was most beautiful while running, at liberty over the meadows of New Sicily, her whole body moving, blood vessels pumping wildly, muscles rhythmically contracting and releasing. She pushed onwards, in time and height. Every day she grew multiple centimeters taller.
Her radiant beauty attracted fruit flies, small men who came strolling over the hills, to take a chance on the planet’s most mysterious critter.
22 meters
Geoffrey Dardler didn’t eat. He only consumed. He had bought a pair of sturdy hiking boots. Their sole was modified for long treks across bogs and moors, the outer layer made from bison leather to easily trample even the most rigid of grasses. With binoculars dangling from his neck, a walking stick to fend off predators and the laces of his boots tied tightly, he cut across the dense marshes of New Sicily. Every meter of progress made manifest new species of fauna and flora, readable like a book, because Geoffrey had prepared by consuming numerous guides. Latin taxonomy was printed on leaves whirling downwards. Caterpillars crawling on blades of grass curled into graceful cursive. His eyes danced from species to species, searching for the only one without a name, without built-in textual information. That creature, that woman, the girl he had years ago set aside as a disfigured creep, an ankylosaurus, but by a cruel twist of fate he now from a distance adored.
It all started when he finally got bored by tv shows. Geoffrey Dardler consumed just about everything that entered his line of sight. For easy swallowing, he dismembered music into individual notes. He carved video games into bytes like a fruit cake. Movies of all genres he fermented to fragmented scenes, and afterwards frozen images, ripe for his gullet.
This endless consumption crashed into a gigantic woman. She entered his world in bits and pieces. An oversized foot thumped down onto the screen. Fruit waste thrown away after having devoured the juiciest parts. A shadowy figure, even from a distance clearly shaped for perfection. For the first time in his life, Geoffrey desired to see the whole, instead of easy-digestible portions.
Chewing on energy bars and gelatin bears, he searched his way through the marshes. For some time now, rumors circulated on the internet about the whereabouts of the mysterious giantess, asserting that she could be encountered eating from a trough on New Sicily’s steppes. The trough was initially intended to feed bison during heat waves. Nowadays, hikers left fruit, vegetables and garden waste behind in the trough, as a gift to the giant woman. It had become a site of pilgrimage for youth seeking to find gods and goddesses in the desolate wilds of their country, meditating as they did in shadowy caves to meet the Apache’s ancestral spirits.
Next to the trough, Geoffrey bowed down in the high fens. He pulled out a banjo from his hiker’s backpack, which he immediately began to play. He limited himself to short tunes. Before the chorus gained momentum, he cut the composition short. After on average seven seconds, his mind fled to another song. New Sicily’s bird population was drawn out by an avant-gardist medley, built out of the first notes of commercials, national anthems and all kinds of intro songs.
As soon as he played the seven first notes of a symphony originally composed for Project Providence’s official inauguration, a ruckus broke out in the background. The forest spat out all sorts of fragmentary information. A pine tree shuddered as if suffering an earthquake. Crows took off like black fumes, screeching. Geoffrey performed those same seven notes again. An evacuation took place. Out of the woods ran a deluge of creatures, squirrels, foxes, badgers, rabbits, lynxes and a stag suddenly leaping out of the shrubbery and nearly stumbling over the trough. Geoffrey played those same notes again. Between the tree crests appeared the head of a large animal. It was a weeping willow with black curls flowing down its trunk. She came closer and closer. Geoffrey played those same seven notes again. His heart was harmonized with the seven note symphony, because she had arrived. Safiya Rich, Don Davy’s giantess, the eternal beauty of New Sicily. She came to a standstill, fifty meters away, like a predator carefully observing what had made so much noise.
Geoffrey Dardler dropped his banjo. He sunk down onto his knees. The fragments of her being brought together were overwhelming, murderous for his small size.
The soft hairs between her brows threw a mysterious aura on her face, as if behind her eyes there was an obscured frontier awaiting a conquistador. Conquering her meant he first had to climb along her legs, careful not to fall between her thighs, because she was capable of crushing him with her muscles, embracing him until his spirit dissolved in her body heat. Past that obstacle he could find support on the sharp calligraphic lines of her stomach and breasts, to reach the prized possession of her eyes.
He could tell her they had met before. He could explain he regretted comparing her to an ankylosaurus, all those years ago. Instead, he played music.
Like a bird cleansing a crocodile’s teeth, he danced around her. This demanded a lot of strength and dexterity. Each of Safiya’s steps translated to ten meters of bulldozed nature he quickly had to cross, climbing trees precariously swinging back and forth, warding off dust rushing towards his eyes. At night, when she sprawled herself out on a nest of garden waste, he tried to lie against her for warmth. The first attempt had resulted in a second degree burn, stinging horribly until his skin tore off. While growing her body temperature had risen. Every night, Geoffrey put his hands on her skin, until it got too hot to maintain any longer. His body connected to hers awakened inside him a blizzard of bits and pieces, gained after a lifetime of unbridled consumption, which suddenly pieced together like a puzzle. It all had led to this point, this true love between hero and giantess.
Looked at through Safiya’s eyes, twenty-two meters above ground, Geoffrey Dardler was an annoying, little man, a mosquito sucking her dry during the night, itching and buzzing with his banjo.
It also wasn’t the first time a crazed fan of the show trespassed the television screen’s boundaries to be with her in real life. The majority of these intruders amused themselves for some hours following her around the park’s forests and marshes. Inevitably, they would grow bored and lose interest.
A few weeks back, she was threatened by a paramilitary gang. A competing reality show featured men in camouflage clothing, who claimed they would mount her head above their club house’s fire place, as some kind of twisted hunting trophy. It was a declaration of war. Behind the scenes clashes took place between the tv crews. Don Davy’s paranormal investigators also figured as wildlife conservators and private goon squad. Cameras received the fist. Actors dragged each other by the hair through the mud. A make-up technician disappeared, reappearing some years later in a movie adaptation of Hamlet, cast as Yorick’s skull.
Don Davy had a monopoly on Safiya. He didn’t concern himself with small fish like Geoffrey Dardler. Eventually, these types disappeared all on their own.
Yet, this parasite was special. He might have been under the impression she didn’t recognize him, but unfortunately for him Safiya’s brain had chambers on surplus to catalogize all faces, to archive every voice. This boy with his bottomless hunger was Tommy Dardler’s only son. Even at the age of eleven she had understood what her father’s gaze meant when confronted with this little boy. Such encouragement in his smile, it was not to be compared with the dazed expression he usually donned while milling about their Project Providence apartment.
The son her comatose father would rather have had, fell in love with her, or at least with some imagined version of her. She left him alone, for now.
33 meters
Why didn’t he come by anymore?
Safiya could no longer remember when this question came to her mind for the first time. At its inception, it might have been nothing more than a whisper in the branches of the trees, a broken snare on Geoffrey’s banjo, not until much later it had swollen to an inquiry that kept her awake at night, exhausted her during day-time. Why didn’t he come by anymore? It was a promise not kept, even worse, a down-right breach of contract.
At least four months, that is how long she hadn’t encountered the nicely perfumed appearance of Don Davy in the park.
The giantess of New Sicily lived life according to her own routines. Every morning, she climbed to the highest point of the park, consisting of boulders in the shape of shark teeth, which had floated towards the continent’s interior back when everything was still water. Safiya used the petrified chitin scute of trilobites as support to reach the boulders’ sharp summit. Every time she attempted the climb, it went easier. She was growing fast. The boulders, on the other hand, slowly sunk deeper into the Earth’s crust.
Seated atop the wandering boulders, she had perfect view of the park. She could see until past the highways skirting the area. That’s how she was the first to notice the trees slowly withering, while the stream of traffic thickened, until the park looked more like an electrified prison. No sign of Don Davy.
His henchmen though, they were everywhere. The paranormal investigators had parked their camouflaged van at some distance. The green army clothes they wore, the binoculars and the cameras they hid behind artificial vegetation, that was all fantasy for the viewers at home. The contract she had signed with Don Davy’s production house was very specific as to when they were allowed to observe her, and when they had to accord her privacy. It also stipulated which cameras she could destroy, and which were too expensive for such brutal displays of crypto-zoological violence. Don Davy had thought of everything, down to the most inconspicuous detail. He had personally explained every part of the show to her. When the first episodes were broadcasted all around the world, the premier of their shared labor was also projected onto the wandering boulders, so she could also enjoy the adventures of four manic paranormal investigators searching the forests for supernatural life, a forgotten branch of human evolution, an ankylosaurus that had survived through a dozen extinction events.
Why didn’t he come by anymore? What was he up to, that he no longer visited his favorite celebrity, his greatest star? In a world endlessly hungry for growth, Don Davy was the only one maintaining a perfectly circular lifestyle. He inaugurated every year by marrying a new woman and becoming once again the proud father, of a son, a daughter, twins, and by next winter, his family had split right down the middle.
He was busy, but that had never prevented him from visiting her before. During the taping of Living Large about nine court cases were running against him, for plagiarism, labor exploitation and reality shows which left no taboo unbothered. Even through all this, he always accompanied her to set. His eyes, blue pearls against the black visors of his sunglasses, never pulled away from her, surrounded her with an aura of untouchability. The camera people, the make-up artists and the other actors always were at their best behavior around her, asking politely how her weekend had been and if she wanted another cup of coffee, or maybe a biscuit. Hiding behind her immense body, they recognized a piece of Don Davy.
She usually returned home with him. For doing so, he had purchased a black van, with all facilities a teenager measuring multiple meters might desire: karaoke machine, chilled drinks and a library of brand-new movies that had not yet released among the general public.
After her forced move to New Sicily, Don Davy had turned into a fervid hiker, the kind of fifty year-old who on a Sunday morning was fond of exploring pieces of untouched nature all by himself. Every single time, he arrived to the park in the same black cowboy hat and leather jacket.
Once in a while, to tease him a little, Safiya hoisted him up by his collar, like a dog carries her protesting cubs, and put him down again on the branch of large pine tree. That way, they could look each other in the eyes while talking. Moreover, it was impossible for him to leave, without begging for her permission. This fact she liked to emphasize by turning her back, unannounced, in the middle of a sentence, as if they had come across each other randomly while shopping, and although she had enjoyed the occasion, now she really had to return back to the groceries. The legendary producer’s face seemed to be designed for decorating magazine covers and his voice specifically composed to make witty comments at gala events. He was all that, except for when he clumsily reached for Safiya, stuck on the branch of a pine tree, petrified at being left behind in the forest.
Why didn’t he come by anymore?
The only company she still had, except for the cameras and the camouflaged van, was none other than Geoffrey Dardler. That puny, little man presumed that no one was in the known of his presence at her side. Obviously, Don Davy’s henchmen had planted a microchip no bigger than a tick behind his ears while he was sleeping. Viewers paid premium rates to get to see small bits of Safiya. The cacophony arising from Geoffrey’s banjo was not to pollute the recordings, because there was already a quite sufficient number of attention whoring musicians around, and generally speaking people paid less for that kind of experience.
“Why doesn’t Don Davy come by anymore?”
That’s the sentence she scratched on the chalky outer layer of the wandering boulders, aided by a rotten birch she had sharpened for this exact purpose. She wrote it in large. Even compared to her, large. The paranormal investigator’s new asset, a helicopter with which they surveilled the park from upon high, would undoubtedly capture her message on screen, broadcasting it to millions of viewers. Everywhere people would be surprised to learn New Sicily’s giantess knowing the name of her producer, even more so, that she was literate. Even Geoffrey was taken back by this last fact. Some meters ago everyone had forgotten that she actually wanted to become an author of children’s literature once she turned into a grown-up.
It provided fuel to a host of conspiracy theories, which positively impacted the show’s viewership. The whole winter was Safiya’s. That winter’s events forced the globe’s population to ask if outside humanity’s refined spheres some form of civilization was nonetheless possible.
Don Davy never visited the park again.
41 meters
Safiya dipped her finger in a bathtub filled to the brim with ink and put her fingerprint on a large canvas, next to the contract’s small print. A crowd of diplomats, environmental activists and the representatives of excavation companies applauded her signing the contract. What followed was the most horrible experience of her life.
She was sedated with a double dose of elephant medicine. New Sicily shook for the last time when she fell to the ground. As a result of her body weight crashing with the earth, all trees in a radius of two kilometers lost their leaves, flowers their petals, rabbits their whiskers. It seemed as if the park’s inhabitants groaned for the last time after all the abuse they had endured. Right when they had convinced themselves there was truly nothing more horrible than ground sloths and highways, Safiya Rich had moved to their park. That is, until this contract was signed.
Because some hours later she awoke in the main container of an oil tanker, tied up at her wrists and ankles. The only available light was emitted by red LED lamps, pointing to where the fire extinguishers were located on the ship.
As soon as she noticed she could no longer move, she pulled at the ropes. The sailors above deck experienced an earthquake forcing them on their knees. However, after tiring herself with resistance, she calmed down somewhat. She realized that in the oil tanker’s dark belly, for the first time since her birth she wasn’t defied by her height.
All was right. Not too small. Not too big.
Now that she measured more than forty meters, from head to toe, even the vast steppe of New Sicily was too limiting for her. With her gigantic feet she threatened the park’s animals and vegetation. Hippies that once worshipped her turned into bitter enemies. She was stunning. She was mother nature finally arrived into culture. Yet, she couldn’t defeat the doll eyes and chestnut pelt of the American weasel, whose habitat she unknowingly employed as bedroom, bathroom and kitchen. So she was banished.
As it turned out, a welcome change, because she enjoyed the silence inside the oil tanker’s belly, the soft rhythm of waves crashing against the steel hull of the ship. It hypnotized her, allowing for reveries about everything that had happened, her father’s fall, her mother’s betrayal.
She felt as if at sea, for the first time in her life. Before, she had only experienced Project Providence’s artificial indoor beach, that instead of sand featured the more minimalistic styrofoam.
In the middle of the Atlantic, it didn’t matter what she looked like or how big she turned out to be. Like all humans, she was a drop in the ocean, a grain of sand on the beach. A few meters longer than the others didn’t change the fact she was meaninglessly small compared to the centuries-old pulse of this ocean. Here she was safe. Ebb and flow didn’t bother themselves over her growth. The ocean was home to whales, squid and eels with bigger bodies than her. Here it was tradition to be enormous. With her breathing she followed the pattern of the waves’ harmony. If only steel, petroleum and labor did not exist, than she could float in the sea without any barriers. Completely at rest.
That is, until a well-know voice reverberated in the oil tanker’s hull.
“You’re awake!”, Geoffrey squealed.
This ship had other occupants, rats who also wanted to make the crossing. The small man disturbed the darkness with the penetrating light of a flashlight. He went to sit next to her toes. The rope around her wrists blocked her from looking away, made it impossible for her to cover her ears. He was about twenty times smaller than her. Nonetheless, he had complete control over her.
"Just look at that. My plan succeeded. I am with you!”, Geoffrey raved. “Poor Safiya. All alone in the dark. Not to worry. I won’t budge from your side. Always and eternally yours. My heart thumps. No, my voice falters. My beautiful girl. You will be happy to hear, I managed to smuggle my banjo on the ship.” A snail’s trail of snot ran from his nose. His lanky, reddish hair stuck to his forehead because of all the sweat.
Next up was a concert that never came to a close. It could better be described as ten thousand mini-concerts, starting all over again once they reached the final notes. Safiya got to hear everything. Everything that could be consumed. Animal sounds translated to the snares of a guitar. Orchestra compositions of the great masters, but limited to intros and little tunes that were often recycled in commercials. She recognized the blearing of ambulances, police sirens, ringtones, church bells, printers and burglary alarms. Geoffrey even succeeded in mimicking with his banjo the voices of celebrities. At some point, it seemed as if Don Davy spoke to her from the banjo’s sound hole, calling her for the last time his prize possession, telling her in his mind he entertained big plans for her, that is, until the plans themselves became too big for his brain. All sounds were wrapped into Geoffrey’s banjo. Animated movies. Pornography. First-person shooters. Interviews with presidents and experts. Missing person alerts. Reality-tv about police officers, judges, crab fishers, pathological hoarders and disgustingly rich housewives. Fragments flowed from his hands, through the instrument, towards her ear drums.
Tears as large as rivers after an alpine snowstorm flowed downwards from the corners of her eyes. Geoffrey interrupted his concert to climb on her shins. Her weeping had created a freshwater lake on the bottom of the oil tanker. All her wishes came true. The ocean surrounded her.
Geoffrey chuckled. “I love you too, sweetheart. Let me play some more, and you will feel the depths of my love. The way I caress this instrument, that is how I would like to caress you.” And he began to play again.
This way, Safiya spent a few weeks in the dark hull of the oil tanker, en route to a German surface mine. The sailors of the oil tanker were transporting a fuel more potent than petroleum, a source of energy more efficient than uranium: the labor of a giantess.
62 meters - This chapter will appear in translation on the 14th of June.
Die Waage Gottes snoeide weg aan de rotswand van de groeve. Bruinkool gleed over haar rug naar vrachtwagens met brede muilen. Op een afstandje stonden een viertal Duitse ingenieurs met witte helmen toe te kijken.
Het was een bijzondere dag voor de vier mannen. Na tien jaar trouwe dienst zat het erop, voor zowel machine als ontwerper. Uit de walkietalkies in hun fluorescerende vesten kraakten de laatste bevelen die voor hen bestemd waren. Die Waage Gottes rakelde haar laatste beetje bruinkool.
De groeve wekte een permanente stootwind op die als schuurpapier het landschap polijstte. De vier ingenieurs schreeuwden naar elkaar om verstaanbaar te blijven. Ze praatten over toen ze nog student waren, en miniatuurautootjes ontwierpen die bierglazen tot bij hun tafel bracht. Ze hadden met die uitvinding de baas van hun stamcafé ertoe gebracht zijn personeel volledig te vervangen door autootjes met antennes. Het was hun bijdrage aan het leven in de studentenstad, dat zoemend speelgoed drank, versnaperingen en sigaretten bracht naar de bezopen studenten van het instituut voor polytechniek. Destijds hadden ze zich onder het drinken geen enkele keer afgevraagd hoe het nog verlopen was met de dienstmeisjes en dienstjongens van het café.
“Ik kan niet geloven dat onze beurt gekomen is om geautomatiseerd te worden.”
“Vertel mij wat. En dan nog door zo’n ding.”
“Kerels, de toekomst ligt in biomimetica. Als jullie naar mij geluisterd hadden…”, kwam Rudolf tussenbeide.
“Bijscholing of workshops dactylo hadden niet geholpen, Rudolf. Dat ding is uit een man en een vrouw ontsproten, organisch zoals de vleugelspanne van een vleermuis, zoals de tong van een kameleon, of zoals de bevruchting van een eitje in de baarmoeder.”
“Afschuwelijk.”
De ingenieurs kokhalsden bij het idee alleen al. Nu zouden ze het zelf te zien krijgen, het robotje op wielen dat hun broodwinning overbodig had gemaakt.
Uit Nebraska in de Verenigde Staten was een levering aangekomen. Op de bodem van de groeve, op een tapijt van zwarte steenkoolkristallen, lag een langwerpige container, ten minste tachtig meter in de lengte. Grote kranen met staalkabels openden de aluminium verpakking van het nieuwe werktuig.
Safiya Rich kwam uit de container gekropen, gevolgd door een klein mannetje.
Wind verblindde de ingenieurs. Tussen de spleten van hun vingers zagen ze hoe een reuzin van ongeveer zestig meter overeind kroop. Plots staarde naar hen een paar zwarte ogen, die hevig knipperden na zoveel dagen duisternis doorstaan te hebben. De vier mannen namen instinctief enkele stappen naar achter, weg van de groeve. Het was alsof ze uitgelachen werden door haar. In tegenstelling tot hun gestrompel in de stootwinden, stond deze vrouw statig als een standbeeld. Enkel het getril van de zwarte haartjes op haar benen, armen en tussen haar wenkbrauwen gaf aan dat ze zich had opgericht te midden van een wervelwind.
Zelfs voor de vier ingenieurs was het meteen duidelijk waarom Die Waage Gottes vervangen werd. Rudolf had de berekeningen snel uitgetekend op een kasticket, nadat de mannen het bericht hadden ontvangen dat hun discipline niet meer nuttig was.
Safiya stond zeker twintig meter hoger dan de boormachine. Nog belangrijker, haar spieren aanvoeren vergde geen dure brandstoffen, slechts tuinafval, boomstammen en kalverkarkassen, die ze in grote happen opschrokte. Haar besturingssysteem had geen nood aan programmatie. Een nieuwe taak moest enkel even uitgelegd worden langs een luidspreker.
Safiya Rich, oftewel boormachine 4xa, had op eigen houtje Die Waage Gottes en al haar ingenieurs, programmeurs en technici overbodig gemaakt. Het gevaarte, ooit de grootste machine op planeet aarde, verdween op een autokerkhof in Ghana, als een vuurtoren op een zee van roest. Rudolf had gelijkaardige plannen. Hij was vastberaden de rest van zijn dagen te slijten roodverbrand op een Spaans strand.
In de dagbouw-mijn voerde Safiya haar taken uit, soms tot in de vroege uurtjes van de ochtend. Het contract betekende voor het mijnbedrijf dat enkele honderden arbeiders gereduceerd werden tot één reuzin en haar gevolg van begeleiders. Na elke werksessie kuisten de begeleiders haar door bruinkool zwarte handen en voeten met borstels en hogedrukreinigers. Schijnwerpers werden geïnstalleerd op elke hoek. De groeve baadde in artificieel maanlicht. Safiya bewoog als de geest van een primitieve godheid van wand naar wand, om met het kuiltje van haar handen brokken bruinkool uit de aarde te schrapen.
Het mijnbedrijf ondervond exponentiële winsten. Al hun beleidsdocumenten vertelden hetzelfde verhaal: een rood lijntje dat als een achtbaan naar de rechterbovenhoek boog. Eeuwig. Deze desolate plek op de grafiek stond gelijk aan een revolutie in energie. De hele wereld schakelde over op bruinkool.
Reginald Rich was niet meer in staat zulke grafieken te interpreteren. Zijn verstand vloeide tussen kabels, vertrekkend van zijn hospitaalbed in Project Providence, boven de straten tot in energiecentrales. Zijn comateuze dromen waren enkel mogelijk door de bruinkool die zijn dochter ontgon uit de aarde.
Maar, daar ging het Safiya helemaal niet om. Zij had nog maar één ding in gedachten tijdens het werk in de groeve: hoe af te rekenen met kleine, vervelende, zoemende Geoffrey Dardler. Het mannetje volgde haar overal. Met zijn banjo streed hij tegen de wind. Het waren wanhopige pogingen zijn consumptiedrang in stand te houden. Terwijl Safiya’s gigantische en bloedmooie exterieur bruinkool mijnde, spon ze in haar interieur allerlei strategieën om het kleine mannetje uit de weg te ruimen.
128 meters - this chapter will appear in translation on the 17th of June
Het plan was uitstekend. In tegenstelling tot veel kleinere dieren, bestond Safiya’s brein uit meerdere kamers. Zoals de maag van een koe. Ze verteerde gedachten langzaam, langs een lopende band die een tiental kamers aandeed. Het waren qua vorm ook echt kamers, donkere holtes in haar hersenen met draden van neuronen die als spinnenwebben het interieur opvulden. In elke kamer werden haar gedachten opnieuw en opnieuw onder het vergrootglas geplaatst, blootgesteld aan twijfel, trauma, verbeelding, verlangen en een geheim ingrediënt uit haar onderbewuste.
Dit betekende dat Safiya zelden reageerde. Meestal werkte ze op autopiloot, armen uitgestrekt naar glinsterend bruinkool in de rotswanden. Wanneer ze wel actie ondernam, hadden de kamers van haar brein elk mogelijk perspectief gewikt en gewogen. Mislukking was onmogelijk. Geoffrey Dardlers leven was zo goed als voorbij. Het plan verliep stapsgewijs.
De eerste kamer in haar brein bepaalde tijd.
Op een mistige winterochtend, enkele dagen na kerstmis, berekenden haar breinkamers dat de kans op slagen het hoogst lag. Tijdens de kerstdagen waren er bijna geen arbeiders in de groeve. Voor het eerst vertrouwden de officieren van het mijnbedrijf de hele operatie aan haar toe. Het was eigenlijk een experiment. Als het bleek dat ze op haar eentje evenveel brokken bruinkool leverde aan de centrale, dan kon de groeve overgaan op volledige automatisatie. Geen mensen meer. Enkel Safiya Rich en Geoffrey Dardler.
De tweede kamer in haar brein bepaalde plaats. Ze ging aan het werk zoals gewoonlijk. Onder begeleiding van de helderwitte spotlichten stapte ze naar de andere zijde van haar kooi, de bruinkoolgroeve. Voor de arbeiders was het een afstand enkel te overbruggen via vrachtwagen of shuttlebus. Zij deed er twee minuutjes om. Geoffrey stond een uurtje vroeger op dan zij. Met een elektrische step reed hij voor haar uit, om uiteindelijk op hetzelfde moment toe te komen.
De derde kamer in haar brein bepaalde wie. Geoffrey had zich dit seizoen verdiept in kerstsfeer. Hij was een liefhebber van horrorshows, huwelijksdecoratie en bovenal kerstrituelen. Over de groeve verspreid stonden dennenbomen gedecoreerd met rode linten en gouden kerstballen. Het was alsof het kleine mannetje een luguber toneel had opgezet, een publieke executie om het woud eraan te herinneren dat ze in de groeve niet meer welkom was. Safiya begreep niet veel van het feest. Ze wist enkel dat de boompjes zeer deden aan haar zool, wanneer ze er per ongeluk eentje vertrappelde.
Op kerstochtend was Safiya wakker geworden met de fluisterstem van Geoffrey in haar rechteroor: “Is het niet absoluut perfect deze dag tezamen te zijn? Kerstavond met jou. Ik had nooit zo mooi gedroomd.” Haar breinkamers hadden deze zinnetjes in behandeling genomen. Woorden en letters waren individueel geanalyseerd, verborgen betekenissen blootgelegd, met als output dat Geoffrey Dardler gauw dood moest.
En dus schraapte ze die ochtend, zoals elke ochtend voordien, zwijgzaam bruinkool uit de rotswanden. Aan haar voeten stapelden zich enkele tonnen van het materiaal, genoeg om alle straatlantaarns in het land het hele jaar lang te verlichten.
De vierde kamer in haar brein bepaalde hoe. Geoffrey stond op een afstandje. Hij had intussen genoeg ervaring met steenlawines opgedaan, om tijdens haar werk in de groeve zomin mogelijk tussen beide te komen.
Na zijn elektrische step geparkeerd te hebben, speelde hij wat muziek. Zijn oeuvre had zich aangepast. Dit feestseizoen weerklonken uit zijn klankkast de gebruikelijke kerstnummertjes, maar ook knallend vuurwerk, de stilte van sneeuwval en de paniekerige sirenes van ambulances onderweg naar zatlappen en zelfmoordslachtoffers. Nu Safiya haar besluit getroffen had, begon ze zelfs wat te genieten van zijn muziek. Het klonk toepasselijk als een eulogie. Een grandioos einde voor een kleine man.
Het moordwapen verscheen voor haar ogen. De stapel aan haar voeten groeide gestaag. Ze keek tevreden toe, terwijl ze met haar zwarte nagels dieper groef naar materiaal, dieper dan de bedoeling was. Het maakte haar niet meer uit of ze de juiste mineralen beethad. Klei. Leem. Kwartsteen. Marmer. Prehistorische libellen gevangen in amber.
Het was zelfs beter zo. Zoveel onbruikbaar materiaal zou haar promotie tot volledige automatisatie dan wel afbreken, het maakte de moord des te minder opvallend. Tussen haar voeten lag intussen een stapel van tien meter. Genoeg. Laat hem nog een laatste keer crescendo spelen.
Geoffrey had tot dan toe met zijn banjo het geronk van een grootvader tijdens het kerstdiner nagebootst. De snaren trilden. Safiya schrok. Plotseling schakelde hij over op de symfonie van Project Providence. Heel lang geleden speelde het elke zondagmiddag door alle luidsprekers van het reusachtige gebouw. Als kind zong ze soms mee met het orkest, in een taal die niet bestond.
Dat was het dan. Alle kamers in haar brein waren doorlopen. Gedachten werden omgezet in actie.
Geoffrey had een kamerloos brein. Zijn hersenen waren massief. Gerimpeld maar geen holtes. In tegenstelling tot Safiya. Desondanks was het hem gelukt, na al die jaren, een glimp op te vangen van wat er in haar omging. Hij had haar eindelijk een beetje begrepen.
Te laat. Hij smeet zijn banjo aan de kant. De snaren sprongen. De hals ontplofte in splinters.
Hij zette het op een rennen.
Heel even flitste door zijn hoofd de fauna van New Sicily, herten en konijnen en vossen die altijd voor Safiya uitliepen alsof zij een bosbrand was. Was hij maar zoals hen. Het ontbrak hem aan inzicht. Hij had altijd alles in fragmenten geconsumeerd. Het verhaal ging verloren.
Hij sprong over brokstukken tot bij de wand van de groeve. Zijn elektrische step stond te ver geparkeerd. Er zat niets anders op. Met handen en voeten klauterde hij op de zwarte wand van de groeve, in de hoop via het woud te ontsnappen. Keer op keer gleed hij naar beneden, met diepe sneden op de palm van zijn hand.
Wat volgde leek op de spelletjes die Safiya vroeger speelde. Toen had ze poppen, robots en bouwblokken om te vernielen met haar grote lichaam. Het eerste wat Geoffrey zag van Safiya was de schaduw van een hemellichaam dat voor de zon was geschoven. Daarna greep ze hem vast, sloeg hem enkele keren tegen de wand van de groeve, tot hij niet meer schreeuwde.
Ze dumpte zijn lichaam samen met de brokstukken bruinkool in de containers die daarvoor klaarstonden. In de centrale onderging hij allerlei industriële processen. Gezeefd. Geperst. Geschud. De rode stukjes Geoffrey vielen niet op tussen bruine amber, roze marmer en witte kwarts. Een onbekend mineraal, dat samen met het andere steenafval tot asfalt werd verpulverd. Ergens in Berlijn reden nietsvermoedende chauffeurs over fragmenten van zijn lijf. Er waren slechts drie tanden, een nagel en een schedelfragment gemaskeerd als witte kiezelsteentjes in het wegdek die herinnerden aan zijn bestaan. Dat was alles.
230 meters - this chapter will appear in translation on the 24th of June
Te midden van dorpjes volledig in hout opgetrokken en rillende dennenbossen woonde een reus in een donkere put. De mensen uit de buurt vermeden die plek. Voor hen was het alsof er helemaal geen donkere put bestond. Helemaal geen reus was. Zij waren doodnormale mensen die in doodnormale huizen leefden en zich overgaven aan doodnormale bezorgdheden. Als je belastingen had te betalen en kinderen moest grootbrengen, wie had er dan tijd voor een reus, al dan niet moordlustig?
Nochtans, het was in exact deze bezigheid dat rumoeren van een reus nog eens naar boven kwamen drijven. De laatste jaren gedroegen de kinderen van de regio zich uitermate slecht. Ze sliepen laat, wilden enkel nog junkfood en reality-tv. Er zat niets anders op dan dat hun ouders terreurtactieken toepasten. Een kind dat wel eens riep door het huis, of zijn speelgoed niet opruimde, kreeg te horen dat reuzen erom bekendstonden mensen te eten. Een kind dat slechte cijfers haalde op school en andere kinderen sloeg, werd verhalen verteld over nachtelijke schranspartijen op mensenvlees. De reus had snijtanden zo groot als bestelbusjes om botten doormidden te breken. Een tong als een stortregen die bloed slurpt.
Voor de echt luie kinderen, die niet meer luisterden naar wat hun ouders te zeggen hadden, kenden de volwassenen een ritueel. Het kind in kwestie werd vastgebonden aan een stoel naar de bruinkoolgroeve gedragen. Steevast in het midden van de nacht, wanneer alles groter lijkt.
Het kind, dan nog in staat tot lelijke opmerkingen, werd aan de rand van het woud geplaatst. Net ver genoeg van de groeve, zodat het niet per ongeluk over de afgrond gleed. Dan vertrokken de ouders. Om te feesten zonder zorgen voor hun kroost, of simpelweg te slapen in zalige stilte.
Terwijl zat het kind in de duisternis, gegeseld door de stootwinden van de groeve. Stilaan bezorgd. Misschien dat zijn ouders het meenden en niet terugkwamen. Misschien dat die verdachte rotsformatie eigenlijk een reus was, die voedde op het bloed van vee, verdwaalde toeristen en als het echt hongerig werd, betweterige kinderen.
Bewogen die rotsen nu? Ontsnapte uit die berg een zucht?
Het kind schreeuwde. In de groeve ontwaakte een reus van meer dan tweehonderd meter. Ze richtte zich op, stak met kop en schouders boven de groeve uit. Het kleine jongetje besloot op dat moment, terwijl langs de stoelpoten een straaltje urine druppelde, zijn ouders nooit meer ongehoorzaam te zijn, en hen dit nooit of te nimmer te vergeven.
De kinderen waren ervan overtuigd dat de reus het op hen gemunt had. Dat ze maar net eraan ontsnapt waren als een blinde worm in het donkere keelgat van een vogel te verdwijnen.
Eigenlijk zag of hoorde Safiya de kinderen niet. Daarvoor was ze te groot. De laatste tijd leed ze aan slaaptroebels. Ze draaide en keerde. Sommige nachten deed ze geen oog dicht. Als ze snurkte, klonk dat als een bouwwerf.
De arbeiders van de groeve waren intussen gevlucht. De officieren van het mijnbedrijf hadden hun meest winstgevende project opgegeven. Sinds de verdachte verdwijning van Geoffrey Dardler weigerde Safiya nog te werken.
Het was onmogelijk gebleken een reus van tweehonderd meter te verjagen. Niet met graafmachines, die ze tot blik stampte. Niet met kabaal, dat ze gewoon was van Geoffreys banjo. Niet met beloftes van verloning, waar ze geen baat bij had.
Zonder bruinkool verdroeg de wereld een vreselijke energiecrisis. Als er ergens in het comateuze brein van Reginald Rich nog wielen van groei draaiden, dan staakten ze vast en zeker.
Ze belegerde met haar gemijmer wereldwijd beurzen en markten. Het was alsof de onzichtbare hand van het kapitalisme zichtbaar was geworden in de enorme handen van Safiya, waarmee ze haar ogen afschermde van de zon of in de nacht tranen van haar wangen wegveegde.
Pas na enkele maanden van weinig slaap, besloot Safiya eindelijk de groeve te verlaten. Ze klom uit de kuil.
Deze keer waren het zowel volwassen als kinderen wiens blaas het begaf. Een aardbeving rilde door het landschap. Borden en beeldjes braken. Enkele kippenhokken bezweken. Een kerktoren kantelde neerwaarts. Met haar voetstappen ontsproten overstromingen, die de dorpen overspoelden. De bruinkoolgroeve kwam blank te staan. De diepe put van de reus was een vijver geworden. Binnen enkele jaren zouden de lokale inwoners op mooie zomerdagen met roeibootjes over dit nieuwe meer varen. Nu hadden ze verdronken geliefden te begraven. De straten, rivieren en bospaadjes veranderden in riolering. In het vuile, kartongrijze water werden auto’s, hekken, meubilair, verkeersborden en zulke meer naar de zee gesleurd.
Safiya ging dezelfde richting uit. Ze marcheerde westwaarts, voorzichtig niet al te veel te vertrappelen onderweg. De reis nam haar langs Parijs. Het leek alsof een zuster van de Eiffeltoren voorbij paradeerde.
Toen ze de zee zag in de verte, zette ze het op een lopen. Als een kind op het strand, liet ze diepe voetsporen achter in akkers en duinen. Net zoals zij zich aangetrokken voelde tot de oceaan, grepen de golven hoger naarmate ze naderde. Vissersboten en garnaalnetten werden verrast door springtij op het droge geworpen. Net op tijd om getuigen te zijn van hoe een reuzin in de oceaan dook. Ze schaterde als een donderstorm.
Safiya Rich waadde door de Atlantische oceaan. Tot het te diep werd. Daarna zwom ze verder. Haar gigantische lichaam werd een habitat voor algen, koraal, krabben, dolfijnen en zelfs enkele walvissen. Met het licht van de avondzon in haar ogen sloeg ze zich door het water.
Toen ze de oostkust van de Verenigde Staten bereikte, sprong ze uit de golven als een antieke zeegod. Onder haar kin hingen linialen van wier. In haar haren blonken de schelpen van mossels en heremietkreeften. De volgende dag verscheen in alle kranten dat voor het eerst in de geschiedenis een mens over de Atlantische oceaan was gezwommen.
400 meters - this chapter will appear in translation on the 1st of July
Project Providence had welgeteld vijftien glansrijke jaren gekend. Het minimalistische design van de toren bleek al voor de officiële sluiting hopeloos voorbijgestreefd. De oorspronkelijke doelgroep, een publiek van intelligente en bewuste burgers walgde van het gebouw. Deels omdat ze ooit werkelijk hadden geloofd in haar visie van grenzeloos groeien. Intussen waren ze gestuit op harde limieten. Het gebouw was de naakte babyfoto of het puberale zang-en-dans-optreden van een generatie die zich afkeerde van religie, natie, familie, liefde en individuele vrijheid. Het was modern om enkel nog in mislukking te geloven.
De witte plastiekmuren verkleurden naar geel. Graffiti en verkoolde brandsporen verpestten het minimalistische interieur. Bij de officiële sluiting stormde een leger aan deurwaarders door de gangen, op zoek naar alles van waarde om de grenzeloze schulden van Mr. en Mrs. Nardus af te betalen. Kartonnen lampkappen werden van hun staanders gerukt. Liften ontmanteld om als schrootijzer te verkopen. Werknemers naar slavengaleien gestuurd, onder de overtuiging dat zij de perfecte ervaring hadden om in de kombuis van gigantische cargoschepen te ploeteren.
Niet lang na de sluiting stortten een aantal verdiepingen van het gebouw in. Project Providence begon te lijken op een leeg cocon. Door de ramen was het een reusachtige serre. Planten groeiden tot ongekende proporties. Sommige struiken klommen van de eerste verdieping helemaal tot het voormalige lanceerplatform op negenhonderd meter hoogte.
In deze ruïne werd Afsa’s laatste droom werkelijkheid. Ze bracht na lang lijden haar gezinnetje tezamen onder één dak.
Het begon met Reginald.
De sluiting betekende dat de scholen, politiebureaus, pretparken, winkelcentra, casino’s, kerken, restaurants, dierentuinen en ziekenhuizen van het gebouw ook ophielden met functioneren. Reginald Rich belandde, nog steeds comateus, op een verlaten ziekenboeg. In zijn kamer waren de ramen uit hun kozijn gevallen. Al snel werd hij begraven onder een stapel duivenveren en uitgedroogde bladeren.
Zijn bewustzijn bliksemde nog steeds door het elektriciteit-netwerk van Project Providence, intussen in een staat van ontbinding. Telkens een ledlamp flikkerde schoten nieuwe beelden door zijn hoofd. Nadat de verdiepingen ingestort waren, lekte water op de koperdraad. Elke druppel betekende een nachtmerrie, met wielen die in duizenden kleuren draaiden, mannen in kostuum en grafieken met pijlen naar rechtsonder, dalend, stijgend, gerold, gedraaid, in duizelingwekkende spiralen. Reginald Rich had het uitstekende privilege het einde van de wereldeconomie te dromen.
Afsa had de taak op zich genomen haar echtgenoot uit deze situatie te redden. Ze was achtergebleven in Project Providence. Net zoals de olifanten, tijgers en paradijsvogels van de dierentuin, die door de begroeiing van het gebouw dwaalden, plotseling ontwaakt in een tuin van Eden. Het oranje zonnelicht dat door de reusachtige serre stroomde, schiep een eeuwige zomeravond, voor Afsa om eindeloos avonturen te beleven. De instorting had nog enkele trappenhallen en kamers intact gehouden. Cabines hingen als vogelnesten aan de glazen binnenkant van de toren. Haar appartement had het ook overleefd. Een van de muren was ingestort, maar dat had ze met een zeil opgelost. Elke nacht zat ze op de rand van haar appartement, met haar benen in de diepte, terwijl ze genoot van de geluiden die opstegen uit de gigantische serre. Ze voelde zich Eva in deze unieke habitat. Nu enkel nog Adam.
Op zoek naar hem verdwaalde ze in een groen labyrint. Langzaam, want haar enkel was nooit helemaal hersteld. Het kleine vrouwtje strompelde langs de watervallen, bossen en luxesuites van de serre, voorzichtig niet in het vizier van een tijger terecht te komen. Elke dag ontdekte ze nieuwe paden. Bij het vallen van de avond keerde ze terug naar haar appartementje, om de volgende dag opnieuw te proberen. Met een krijtje bracht ze symbolen aan bij elk kruispunt. Op die manier bewandelde ze niet dezelfde weg tweemaal. Met haar verslechterende wandeltred had ze niet de luxe zulke omwegen te maken.
Eindelijk, na maanden van zoeken, achter een luster die naar beneden was gekomen, vond ze de ziekenboeg van Reginald Rich. Eerst herkende ze hem niet als iets menselijk, begraven als hij was onder veren en uitgedroogde bladeren. Ze had juist besloten de veren mee te nemen naar huis, om als vulling voor nieuwe kussens te gebruiken. Daarmee ontblootte ze per ongeluk de scherpe neus van haar echtgenoot.
“Ik heb je gevonden, Anees.”
Het nam meerdere dagen in beslag haar Adam op zijn hospitaalbed infuus incluis naar hun appartement te rollen. In de nacht bleef ze aan zijn zijde. Met een fakkel hield ze de wacht. Door het gebladerte prikten de rode ogen van roofdieren.
In hun appartement parkeerde ze zijn bed naast het hare. Onder zijn hoofd schoof ze kussens die ze had opgevuld met veren van de paradijsvogels, ontdaan van hun harde ruggengraat. Daarna keerde alles terug naar hoe het daarvoor was. Zij zorgde voor hem. Hij zag niet dat zij offers bracht.
Reginald had liever een zoon gehad. Het werd een dochter. Safiya. Vernoemd naar Afsa’s grootmoeder uit Beloetsjistan. Afsa was ervan overtuigd dat het meisje ook van diezelfde grootmoeder haar uitzonderlijke groeihormonen had overgeërfd.
Het gebeurde op een warme zomerdag. Eerst zachtjes begon het gebouw te schudden op haar grondvesten. Door de serre kraaiden paradijsvogels op de vlucht voor naderende onheil. De trillingen verergerden. Zeker een halfuur beleefde de ruïne van Project Providence een aardverschuiving. Steeds heviger. Tot het geweld plotseling ophield. Enkele ogenblikken keerde de rust terug in de paradijselijke tuin.
Vijf vingers zo groot als raketten begroeven zich in de muur van het gebouw, ongeveer op vierhonderd meter hoogte. Witte nagels klampten zich vast aan het interieur.
Afsa sprong op het bed van haar echtgenoot. Ze schudde hem doorheen.
“Word wakker, Anees. Nu meteen.”
Achter het zeil van hun appartement ontwaarde ze de silhouet van een vrouw, die met haar klauwen een van de muren van het grootste gebouw in de geschiedenis verbrijzelde. Enkele verdiepingen die het tot dan toe hadden uitgehouden, stortten toch naar beneden. Een regen van gruis, klimplanten en dieren verrast door de vernieling verdween in de duistere diepte van het serrewoud.
Afsa klemde zich vast aan het slaaphemd van haar echtgenoot. Ze prevelde de naam van God.
Safiya Rich was teruggekomen voor haar familie.
600 meters - this chapter will appear in translation on the 8th of July
Met de hulp van Safiya verhuisden Afsa en Reginald naar een hoger gelegen appartement. Op de uitgestrekte palm van de hand van hun dochter maakten ze een reis langs de overgroeide terrassen van Project Providence. Er was terug een lift in de toren. Deze was geparfumeerd met dierlijk zweet en zeewater. Geen aanbod van zachte muzak. Slechts het gerommel van een gebouw dat enorme gewichtsverschuivingen verdroeg, bij elke kleine beweging van Safiya’s spieren.
Na een tijdje dwalen door de wereld, had Safiya opnieuw haar intrek genomen in Project Providence. Dit betekende eeuwig rechtstaan. Ze was als een pop in een plastiekenverpakking, met op ooghoogte kleine raampjes naar de buitenkant. Haar knieën voelden wat broos aan. Verder veroorzaakte deze positie geen ongemak, want met het groeien waren haar zenuwen verlamd. Hierdoor was ze er ook niet van bewust dat op de bodem van het gebouw allerlei creaturen, van insectenkolonies tot uitgehongerde tijgers, aan haar tenen knaagden. Haar geschilferde huid onderhield een heel ecosysteem. Zelfs Afsa at mango’s en dadels die ontsproten waren uit de vruchtbare podsolgrond onderaan de toren.
Vanuit Safiya’s perspectief bekeken, verhuisden haar ouders naar een poppenhuis. Zo uit de hoogte had ze zicht op alle kamers tegelijk, en hoe de inwoners zich doorheen het appartement verplaatsten. Reginald verroerde zich niet. Soms ontsnapte uit zijn longen een diepe zucht, alsof hij even doorhad dat het allemaal een droom was. Zijn wangen waren ingestort door uitdroging, zijn haren uitgevallen. In het bed lag een koning voor eeuwig in slaap gedommeld. Misschien dat hij ontwaakte wanneer de nood het hoogst was. Voor nu was hij als versteend.
Afsa, daarentegen, bleef nooit lang op één plek, ondanks haar kapotte enkel. Ze hinkelde door het huis. Deze zeldzame situatie leek gemaakt voor haar. Ze las luidop de legendes die ze had meegesmokkeld naar Amerika, mompelde voor het slapengaan hamdoelillah dat haar gezin opnieuw onder één dak herenigd was en praatte in het honderduit met haar dochter.
Hiervoor klom ze naar een richel enkele verdiepingen hoger. Ze hing aan de wimpers van Safiya’s rechteroog als een verdwaald insect. Dat reusachtige zwarte oog leek op dat van haar, maar dan door een prisma weerspiegeld. Safiya’s oogbol was intussen groter dan enige telescoop op aarde of daarbuiten. In de nacht zag ze hemellichamen die niemand anders ooit had gezien. Sterrenstelsels op het punt van sterven. Zwarte gaten die een parelsnoer van licht verzamelden. En ergens helemaal achterin, een rimpeling in het water, de schepping van het universum.
Soms vroeg haar moeder naar wat ze zag. Ze deed haar best het uit te leggen. Alle kleuren te beschrijven, hoe ze anders waren dan de kleuren op aarde. Zachtjes. Want als ze luidop praatte, dan knetterden alle vensters in de buurt.
Meestal was het Afsa die sprak, en zij die luisterde. Haar moeder manifesteerde een emotie die Safiya nooit eerder bij haar had ontwaard: nieuwsgierigheid. Ze praatte en praatte en praatte, vermeldde alles wat in haar opkwam, met de bedoeling de geheime code te kraken. Waarom moest het exact in haar gezin gebeuren dat een kind geboren werd met oneindige groeipijn? Waarom niet in dat van Tommy Dardler? Waarom was het niet Geoffrey die opblies tot zijn vlees elke windhoek vulde?
Er waren twee theorieën die terugkeerden.
“Jouw overgrootmoeder was ook een grote vrouw”, vertelde ze eens. “Ze werd in haar tijd gevreesd, door zowel mannen als vrouwen. Volgens de oude vrouwen had ze de vergadering van de clan bestormd toen er gediscussieerd werd over haar toekomstige trouwpartijen. De mannen probeerden haar terug naar buiten te duwen. En dan tilde ze een van hen de lucht in. Zomaar. Zijn benen spartelden maar wat in de leegte. Zelfs in haar ouderdom was ze beeldschoon. Net zoals jij. Het zijn vast haar genen, haar ziel die zich gewroken hebben in jouw lichaam.”
Op andere dagen was ze van mening dat haar eigen bloedlijn onschuldig was in de zaak. Het viel geheel te verklaren langs Reginalds rampzalige handelspraktijken.
“Hij heeft zoveel bruggen verbrand om zijn droom werkelijkheid te maken. De sjeik van zijn orde heeft hem zeker veertig keer vervloekt. Dat is je vader. Eens hij van die man de geheimen van het wiel had geleerd, vertrok hij zonder ommezwaai. Hij nam alles wat hij kon grijpen. De spaarpot van zijn ouders en de mijne. Voor de mensen die hij onderweg tegenkwam en hem hielpen, liet hij helemaal niets achter. Het is zijn sjeik. Zeker en vast. Een van die vloeken betoverde zijn zaad tot dat van een monster, dat altijd groter wil. Ik ben het slachtoffer.”
In tegenstelling tot haar moeder had Safiya zich nooit vragen gesteld over haar exponentiële groeispurt. Geen enkele breinkamer behandelde die kwestie. Als vraagstuk was het irrelevant.
Toch wachtte ze de hele dag op de avond, wanneer haar moeder bij haar kwam. Elk verhaal onthulde nieuwe onderdelen van haar achtergrond. In haar innemende schaduw schuilde blijkbaar de hele tijd een reeks personages die haar met hun blote handen ondersteunden, verder duwden naar nieuwe oorden, nieuwe hoogtes. Soms tuurde ze uit haar ooghoeken, op zoek naar een dappere overgrootmoeder, een verraderlijke vader, een beledigde sjeik. Ze trof enkel haar eigen reflectie in de glazen muren van Project Providence.
800 meters - this chapter will appear in translation on the 15th of July
Afsa had de gewoonte vroeg op te staan. Dat deed ze elke ochtend sinds hun verhuis naar de Verenigde Staten. Voordien sliep ze als een prinsesje totdat haar vader terugkwam van zijn werk, of haar moeder hulp nodig had in de keuken. Sommige dagen stond ze helemaal niet op, omdat dromen van winkelen in New York of dineren in Parijs verslavend op haar in werkten.
Vier decennia later, in Project Providence, het grootste gebouw uit de geschiedenis, werd ze gewekt door het gekwetter van ontsnapte paradijsvogels, nog voor de eerste zonnestralen de serre doorkruisten. De vroege uurtjes die ze helemaal voor zichzelf had, omdat Safiya nog sliep en Reginald eeuwig sliep, gebruikte ze om dichtbundels te lezen. Ze had de boekjes meegesmokkeld uit Karachi. Het waren heldenverhalen uit de Perzische middeleeuwen. Jonge prinsen die van hun troon gestoten werden door boosaardige bloedverwanten. Heldhaftige schermutselingen met harige duivels. En op het einde een huwelijk met een frêle dame uit de Chinese hofhouding.
Reginald had geprobeerd deze dichtbundels uit haar routine te halen. Toen hij haar hele garderobe wegsmeet en verving door moderne, verfijnde broekpakken en avondjurken, had hij ook haar bibliotheek onder handen genomen, die ze bewaarde onder het bed.
Dat had Afsa bestreden door de mouwen van zijn kostuums tot aan de oksel te knippen, de broekspijpen tot aan de dijen. Zijn volgende poging bestond erin stiekem enkele bundels van postmoderne Amerikaanse dichters onder haar bed te verstoppen. Ze gebruikte de pagina’s van premiumpapier als keukenhanddoek.
Reginald gaf de strijd op. En dus grabbelde Afsa elke ochtend naar haar dichtbundels. Soms bleef ze lezen tot de middag, en daarna staarde ze enkele minuten naar het plafond. In het witte beton zag ze haar eigen wiel. Het gouden wiel van een strijdkar die door het slagveld sneed. Aan de teugels een bebaarde held die met zijn lans reuzen onthoofde.
Deze ochtend maakte ze een uitzondering. Safiya had gedaan gekregen wat haar vader niet gelukt was. Nog voor zonsopgang verliet Afsa het appartement om haar dochter op te meten, van kop tot teen, of eerder teen tot kop.
Vroeger deed ze dat meerdere keren per dag. Daarvoor had ze een trapje, een lintmeter en een Excel-bestand. Dat voldeed niet meer. Ze bereidde zich voor op een uitstap van meerdere dagen. Ze moest gelukkig geen water of voedsel verpakken. De serre hield een eeuwige zomer in stand. Bomen bloesemden elke ochtend opnieuw. In de schaduw van Safiya waren de jaargetijden gekrompen tot één cyclus van dag naar nacht, zomer naar winter. Dauw op het gras was als een onweersbui in mei. Het licht bij zonsondergang schilderde het glas van de serre in heldere herfstkleuren. Het sneeuwde in de nacht, en in de middag klommen temperaturen tot de veertig graden.
Afsa daalde af langs kurkvormige boomstronken en scheve trappenhallen. Onderweg plukte ze perziken. De tocht verliep zeer moeizaam. Als ze te snel ging, dreigde ze door haar enkel te breken. De rode afdruk op haar kuit toonde waar Safiya’s toen al reusachtige rechterpoot ongeneesbare schade had aangericht.
Na enkele dagen afdalen, was Afsa bij de tenen van haar dochter aangekomen. Ze herinnerde zich hoe die voetjes nog op smakelijke paddenstoelen leken toen Safiya net geboren was. Ze had haar kindje twee roze sokken aangedaan, die ze zelf had gebreid. Ongelofelijk dat heel lang geleden die voeten helemaal pasten in de vuist van Reginald.
Als vader was hij dikwijls afwezig. Toch stond hij erop dat ritueel getrouw uit te voeren. Elke avond wanneer hij thuiskwam, nam hij de piepkleine voeten van zijn dochter even vast. Hij kneep haar grote teen tussen zijn vingers. Het suste haar in slaap.
En nu leek haar grote teen op een kruimelige rotswand. Watervallen plensden van haar teennagel naar beneden. Onderaan Project Providence was een moeras ontstaan.
Afsa begon de klim naar de dijen van haar dochter. Daar arriveerde ze twee dagen later.
Safiya stond ongeveer even groot als haar moeder toen tussen haar benen bloedvlekken opdoken. Vijf bruinrode druppels op een jeansbroek. Ze was amper acht jaar. Afsa had gewacht tot Reginald naar zijn werk vertrokken was. Daarna had ze haar dochter bij de hand meegesleurd naar een moskee die door een familie uit Bangladesh uitgebaat werd. Het was niet juist dat een kind zo jong al vrouw moest worden.
De dames van de gemeenschap hadden Safiya even apart genomen. Volgens hen gebeurde het wel. Toch tekende de imam een bezwering in het Arabisch op een rolletje papier. Het moest onder Safiya’s kussen gelegd worden, samen met enkele korreltjes zout, elke nacht te verversen.
Toen had ze eigenlijk al moeten weten dat iets niet juist was, dat in haar dochter iets ontwaakt was dat geen natuurlijke grenzen kende.
Rond Safiya’s dijen, twee solide kolommen, was een palmboombos ontsproten. Allerlei soorten ontsnapt uit de dierentuin van Project Providence, slopen door de begroeiing.
Afsa vermeed de donkerste hoekjes van het woud en gebruikte wat overbleef van een brandladder om naar de schouders van haar dochter te klimmen. Onderweg passeerde ze de navel, een donkere grot van waaruit vleermuizen fladderden.
Het had haar niet aangestaan dat Safiya af en toe de kuil verliet. Er viel niets aan te doen. Ze had nu eenmaal een meerjarig contract bij Don Davy. Toch verpestte het voor Afsa de hele dag, elke keer de benige schouders van haar dochter boven de rand van de kooi stegen. Problemen, zo wist ze uit ervaring, sloot je best op. Rekeningen stak ze in een mapje, zodat onbetaalde belastingen niet zomaar rondslingerden onder tafels en banken. De scherven van gebroken kopjes en borden legde ze onder het fornuis in een kartonnen tas. En haar dochter hoorde thuis in een kooi.
Safiya’s bijna dagelijkse ontsnapping uit deze veilige haven kondigde de wanorde aan die binnen de kortste keren alles zou overheersen. Die put. Afsa had zoveel jaren in de buurt geleefd van het accident. De dames van het buurtcomité hadden haar dikwijls aangemoedigd nu eindelijk eens werklui te bellen om de kuil te sluiten. Ze deed het niet. In de plaats speelde ze een spelletje, een staarwedstrijd tussen haar en de put waarin haar echtgenoot was verdwenen. Hoe zou het zijn gebeurd? Had hij geschreeuwd tijdens het vallen? Onmogelijk. Reginald kennend had hij even verward gezucht, daarna voor eeuwig in slaap gevallen.
Safiya’s schouders leken op een schip, een van de galjoenen waarmee Spaanse ontdekkingsreizigers de Nieuwe Wereld hadden veroverd. Hun nieuwe appartementje leunde aan tegen de boeg van het schip.
Afsa wurmde zich langs ingestorte gangen, gebruikte linialen die naar beneden slingerden als steun. Uiteindelijk na vijf dagen klimmen had ze de kruin van haar dochter bereikt. Het verraste haar dat de haartjes in dikte niet waren meegegroeid. Uit de schedel van haar dochter ontsproten miljoenen kleine haartjes, net zo breed, net zo zwart als toen ze net geboren was. Het enige verschil was dat de lokken intussen honderd meter naar beneden hingen.
Na voorzichtige meting besloot Afsa dat haar dochter 800 meter was. Tijdens de klim was ze ongetwijfeld met nog enkele meters gegroeid. Het maakte niet uit. Als het kind bleef groeien, dan breidden ze uit in de hoogte, en anders in de diepte. Niemand die nog om huur vroeg, of overlast claimde. De verdiepingen van Project Providence, de grootste serre in de menselijke geschiedenis, waren eindeloos uit te breiden.
Afsa ging voorzichtig op haar knieën zitten. Ze plaatste een kus op het hoofd van haar grote dochter.
980 meters - this chapter will appear in translation on the 22nd of July
Reginald Rich droomde van een grote serre. Het werd er nooit helemaal donker. De glazen muren reflecteerden het zonnelicht tot in het oneindige. Wanneer alle sterren uitgedoofd zijn, de nachthemel voorgoed verduisterd, dan zal deze serre nog broeien van licht, leven, warmte. Er groeiden vuistdikke tomaten. Druivenranken slingerden zich langs het plafond, meterslange watervallen van groene, rode en paarse besjes. In dit oerwoud dwaalden de mooiste creaturen die de aarde ooit had voortgebracht. Het was een archief voor alle vormen die het leven kan aannemen. Een gepantserde ankylosaurus met een geweldige knots. Grondluiaards die de bomen leegvraten. Een kakelende kudde dodo’s. Bengaalse tijgers. Kaspische tijgers. Siberische tijgers. En een eenzame olifant.
Het beest had heel wat doorstaan. Enkele dagen na haar geboorte in een eeuwig groen gebergte, werd ze gevangengenomen. Vanuit het niets doken apen op met grote, puntige stokken. Venijnige dieren die haar om het minste een por gaven, en soms zomaar, uit verveling. Via bamboetwijgjes legden ze dieren tien keer groter dan henzelf te slapen. Een diepe, droomloze sluimerslaap.
De nachtmerrie herbegon zodra ze ontwaakte.
Ze sloten haar op in de duistere buik van een schip, op koers naar een nieuw land. Ze was nog een jong dier toen ze werd ontvoerd. Niet groter dan een klein paardje. Of een grote hond. De apen inkwartierden haar bij enkele vaalgrijze ezels. Het was een makke bende, voortdurend aan het trillen. Het enige wat het olifantje had ter afleiding, was een smal luikje naar buiten, waarlangs ze haar slurf stak om van de zeelucht te proeven. Af en toe daalde een meeuw neer op haar snuit.
Ze werd naar het grootste gebouw in de menselijke geschiedenis gebracht. Nog voor de gouden piek gemonteerd was. In Project Providence kreeg ze een kudde. Tezamen met vijftien anderen van haar soort werd ze tentoongesteld op de vierentachtigste verdieping. Te bereiken via luxelift, personenlift of goederenlift, van maandag tot en met zaterdag.
Het ivoorwitte interieur van de kooi confronteerde haar, en haar soortgenoten, met een onbehagelijke gedachte. Ze voelde zich niet meer als een olifant. In de kooien van de toren voelde ze zich als een mango of een abrikoos of een papaja heel hoog in de bomen, om naar te kijken en bij weg te dromen. Ze werd bekeken en bepoteld. Alle olifanten in de toren wisten dat ooit een van die apen zou komen om in hun buik te bijten. Vruchtvlees. Een explosie aan zoet sap. Zo gaan de dingen. Eerst ben je olifant. Daarna word je mango.
Toch, er waren steeds minder apen. De menigte dunde uit tot er enkel nog op druilerige weekenddagen een gezinnetje op bezoek kwam. Daarna niemand meer. De olifanten waren achtergelaten, vergeten in de ruïne van Project Providence. De deurwaarders hadden het niet winstgevend gevonden de kudde te bevrijden.
Een lange periode van droogte daalde neer op de kooi. In dit dorre landschap kwijnden de dieren weg. Zonder voedsel, zonder water, en geen enkele manier om aan hun kooi te ontsnappen, veranderden ze in zuur, verschrompeld fruit. De oudste en jongste leden van hun kudde verloren de strijd als eerste.
Reginald wilde zijn blik afwenden. In het onderbewuste bestaan geen nekspieren of oogleden.
Het olifantje uit het eeuwig groene gebergte stak haar slurf in het karkas van haar kuddeleden. Ze laafde zich aan bloed, stilde haar honger met vlees. En toen het plafond neerkwam en de steunberen een pad naar boven creëerden, was ze de enige om de kooi te verlaten.
Een eeuwige zomeravond brak aan. Ze ravotte met paradijsvogels, sliep in varenvalleien en at zoveel sappige mango’s als ze maar kon. De enige aap die overbleef, bleek geen bedreiging. Het dier mankte langs de ingestorte trappenhallen en luxesuites van het gebouw.
Ze was weer olifant.
Reginald droomde van een grote serre. Vuistdikke tomaten. Pompoenen als paardenkarren. Van alle soorten was er tenminste één exemplaar aanwezig: grondluiaards, dodo’s, ankylosaurus en een eenzaam olifantje. En boven alles, groter dan enig creatuur, een natuurkracht vertaald naar vlees, als een aardbeving of een overstroming of een bosbrand, een radioactieve gaswolk die de vorm had aangenomen van een beeldschone vrouw. Het was hun godin. Ze heette Safiya. Net zoals zijn dochter.
Een eikenboom die met zijn kruin andere planten overschaduwde, wiedde ze als onkruid. Een tijger die andere dieren tot uitsterven bejoeg, vermorzelde ze als ongedierte.
Het was op Safiya’s rechterschouder dat het laatste olifantje onderkomen had gevonden. Achter zich aan sleurde ze drijfhout en palmbladeren. In het hoekje tussen nek en schouder maakte ze haar bedje. Wanneer de godin haar haren neerliet, schuilde ze achter dat warme gordijn. Net zoals het olifantje voelde Reginald zijn armen en benen ondergedompeld in een aangename gloed.
Het olifantje was dolgelukkig deel uit te maken van deze reusachtige serre. Dag en nacht voelde ze zich veilig. Ze werd beschermd door die immense aanwezigheid, die voor alle bewoners van Project Providence zorgde zoals een kabbelend beekje voor een dorstig dier.
Dat is, totdat het olifantje in de reflectie van de serre tuurde. Daartegenover haar veilig onderkomen zag ze het ware gezicht van hun beschermengel. Eerst ben je olifant. Daarna word je mango. De hele tijd al woonde ze op de schouder van een van die apen. Safiya had de ogen van een roofdier, haar lippen vastberaden op elkaar geklemd. Net zoals alle exemplaren van haar soort doelde ze op vernieling.
Geschrokken deinsde het olifantje naar achter. Ze schoof uit, over de schouder. Met haar slurf greep ze naar het sleutelbeen. Ze miste. Van verdieping honderdtwee tot de ondergrondse parkeergarage echode een vreselijk getoeter. Het olifantje viel zoals een overrijpe mango van een boom.
Reginalds ogen schoten open. Zijn trommelvlies trilde na van de doodschreeuw die hij zonet had gehoord. Hij riep naar zijn vrouw, maar zij was er niet. In de verte zag hij hoe zijn dochter, honderd keer groter dan hij zich herinnerde, zijn vrouw op de palm van haar hand naar boven bracht.
Afsa was alvast begonnen met haar verhaaltje van de avond. Ze riep naar Safiya dat de familie Multani erom bekendstond aan hoogtevrees te lijden. De vader van Reginald ging zelfs zover dat hij zijn huis gelijkmaakte met de grond. Geen enkele trede, trapje of verhoog was toegestaan.
Reginald zag zijn vrouw verdwijnen. Ze had zich genesteld op de pink van haar dochter. Zoals ze zat, herinnerde ze hem aan vroeger, toen ze samen de stad aanschouwden, vanop het dak van appartementen die ze niet konden betalen. Ze zwierde met haar benen over de afgrond zoals een klein meisje.
Hij wilde naar zijn vrouw toelopen, haar waarschuwen. Uit zijn longen ontsnapte wat gekerm. Hij zakte weg in de zachte matras. Zelfs als na zolang slapen zijn spieren nog werkten, hij had toch geen benen meer, die waren verdwenen op de bodem van de kuil.
Hij sloot zijn ogen. Ergens achterin, omgeven door duisternis, begon een wiel te draaien. IJzingwekkend snel.
1 kilometer - this chapter will appear in translation on the 22nd of July
Eindelijk, het perfecte plan van Afsa Rich had zich in het plafond van Project Providence geboord. Er waren geen kamers meer. Niet onder Safiya. Niet boven Safiya. Aan haar lijf grensden nog enkel de hemel en de ondergrondse parkeergarage van het gebouw.
De toren was een dwangbuis geworden. Een kooi van glas en staal die zich nauw om haar middel sloot. Met elke ademhaling vocht ze tegen het geraamte van het grootste gebouw uit de geschiedenis. De gouden piek helemaal bovenaan had ze tijdens een moment van extreme benauwdheid van zijn sokkel getrokken en naar beneden geworpen. Daar had het een diepe kloof in de aarde geslagen. Project Providence was als resultaat met een twintigtal meter gekrompen. Langzaamaan waren Safiya en haar huis in een conflict verwikkeld, met beurtelings een stoot of een knauw.
Twintig jaar geleden hadden magazines voor minimalistische architectuur die strakke, rechte lijnen naar de hemel geprezen. Volgens sommige critici was het puur geometrisch genieten. Het gebouw was zo scherp dat het wolken in tweeën kliefde, een meteorologische tafelzaag om nevelslierten zo fijn mogelijk te snijden.
Niet langer. De corruptie begon binnenin. Het hoekige patroon van kantoren, kamers en lange hallen was overgroeid met kronkelend klimop. Bloemblaadjes, ongedierte en plantroest regeerden voortaan in het gebouw. Voor altijd onvolledig, een wetteloos weefsel dat zich uitstrekte van de ruimte tot in de tijd, seizoenen van bloesem, seizoenen van bederf. En toen arriveerde Safiya Rich. Haar organen, darmkanalen en breinkamers, verbeeldden dezelfde decadentie die overal in het gebouw overheerste. De strakke lijnen van Project Providence stonden bol. Een nieuwe vetlaag had zich aan de dijen en flanken van de toren bevestigd.
De bouten braken. Kabels knakten. Het zou niet lang meer duren nu. Het gebouw stond op het punt van instorten. Safiya trok haar buik in, duwde haar kin tegen haar borst om de hele structuur nog heel even overeind te houden.
Er was nog iets wat ze wilde weten. Iets belangrijk. Een laatste individu om uit de schaduw van haar lijf te redden.
Haar moeder maakte nog steeds elke avond de klim naar boven om met haar te praten. Net voor het nacht werd, plaatste Safiya haar rechterhand tegen het appartement van haar ouders. Op die manier bracht ze Afsa tot bij haar oor, driehonderd meter hoger.
Afsa had niet gewacht tot ze helemaal boven was om haar verhaaltje te beginnen. Ze somde alle familieleden op die aan hoogtevrees leden. Het was voor haar een groot mysterie hoe het kon dat een familie die in de regel alle hoogtes vermeed, zo’n grote dochter had voortgebracht. Deze avond was Safiya niet van plan zwijgzaam te luisteren. Haar breinkamers hadden belangrijke vragen geproduceerd.
Safiya onderbrak haar moeder toen zij op het punt stond aan de vierde generatie te beginnen. Safiya fluisterde, om het gebouw te sparen van haar geweldig luide stem.
Stalen steunberen prikten in haar ribben. Ze twijfelde er niet meer aan. De minste schokgolf zou alles naar beneden halen.
“Mama, ik heb nooit goed begrepen waarom jij de petitie tekende om mij uit Project Providence te verbannen? We hadden toch een perfecte oplossing gevonden met de kuil? Eeuwig naar onder. En anders naar boven.”
Afsa zuchtte. In haar stem klonk het verlangen zo snel mogelijk terug te keren naar haar uiteenzetting over hoogtevrees. Moeder en dochter hadden een mysterie uit te klaren. Geen tijd voor omwegen.
“Je werd veel te groot voor die kamer. Het paste niet meer.”
“Waarom kwam je dan niet met me mee naar het natuurpark? Ik was daar zeer alleen. Er waren mannen die voor niets deugden.”
“Meisje toch, iemand moest bij je vader blijven. Hij heeft iedereen teleurgesteld. Alles verkwanseld. Toch, het is de taak van een vrouw om haar mannelijke wederhelft zelfs in tijden van tegenslag te ondersteunen, te voeden met haar warmte. Niet dat je vader zijn echtelijke plichten ooit serieus nam.”
“Hij heeft hard gewerkt voor ons.”
Afsa lachte, zoals ze vroeger wel eens deed.
“Denk je nu echt dat je vader aan zijn gezinnetje dacht, ook maar voor een ogenblik, toen hij naar dit land kwam en uit het stof metropolen oprichtte? Hij deed het voor zichzelf. Het is moeilijk voor te stellen. Ik weet dat jij op die lelijke set van Don Davy acteerde om ons gezinnetje van geld te voorzien, maar je vader is niet zo. Hij vecht enkel voor zichzelf.”
“En waarvoor vocht jij dan al die tijd?”
“Ik? Voor je vader. En voor jou natuurlijk.”
Het ijzeren geraamte van Project Providence verstikte Safiya. Haar nek, ruggenwervels en dijen werden door het buizennetwerk van het gebouw in de knel gehouden. Ze werd langzaam gewurgd. Haar linkerhand kleurde stilaan blauw. De aders bonsden. Haar pols zat gevangen in een liftkoker.
“Ik kan het maar niet vatten. Waarom tekende je die petitie?”
“Het was beter zo.”
“Mama, waarom kwam je niet met me mee naar het natuurpark?”
Safiya had het opgegeven te fluisteren. Haar moeder werd door de oorverdovende geluidsgolven van haar stem op handen en voeten gedwongen. Ze werd begraven onder een dun laagje betongruis.
“Het kon niet anders. Dat was de juiste oplossing. Jij buiten. Ik bij je vader.
“Waarom tekende je die petitie? Waarom verbande je me naar buiten?”
Safiya’s stem klonk als een straaljager. Uit de gebroken ramen van het gebouw ontsnapten vogels en vleermuizen, als zwarte rook na een explosie.
“Waarom tekende je die petitie?”
Haar moeder stond op uit een heuveltje van gruis, isolatieschuim en houtvezels. Stof zette haar aan het hoesten. Ze wreef de vuiligheid uit haar ogen. Het was alsof de stem van haar dochter haar in zand had veranderd. Elk moment zou ze vervliegen in de wind.
“Je paste niet meer bij ons. Je was te groot. Te lelijk. We konden niets met jou. Daarom tekende ik die domme petitie. In de beschaafde wereld, bij de mensen, is geen plaats voor jou. Jij bent een monster. Het is jouw fout dat je vader in deze toestand belandde. Dat is toch duidelijk? Jij bent een moordenaar.”
Het gebouw of Safiya, een van hen moest overwinnen, de andere partij voorgoed vernielen. Het conflict liep op haar einde.
Safiya’s spieren verkrampten. Ze richtte zich op, strekte haar ledematen uit in de lengte en de hoogte. Een perfect symmetrisch mensfiguur van één kilometer stond rechtop in het midden van de toren.
Project Providence verkruimelde als een vulkaan. Betonnen puimstenen schoten alle kanten op, daalden neer op de aarde als meteorieten. In één ogenblik ontploften alle vensters van de serre. Een hagelstorm van glasscherven doorschoot alle creaturen die in de biotoop van de serre hun bestaan hadden uitgebouwd. Het was een snelle, pijnloze dood.
Een aardbeving breidde zich uit naar de brede omgeving. In zeven staten stortten huizen in, verdwenen straten in zinkgaten en werden mensen bedolven onder het puin.
Toen enkele uren later de stofwolk opklaarde, lag Safiya in een krater. Van haar moeder en vader was geen spoor meer te bekennen. Ze was een vrouw van één kilometer. Verweesd achtergelaten op een planeet die maar twaalfduizend keer groter was.
8 kilometers - this chapter will appear in translation on the 29th of July
Tadeusz Kaminski had de grootste bergen op aarde bedwongen. Hij was opgegroeid in de noordelijke uitlopers van de Karpaten, het perfecte speelterrein voor de jonge alpinist. Lente, zomer, herfst beklom hij blootvoets de humeurige grootvaders van het landschap. Met elke overwonnen piek stootte hij een patriarch van zijn troon. Hij was een held die titanen versloeg, alsof de gebergtes van de kaart geschrapt werden nadat hij zijn vlag had neergezet op de top.
Een cameraploeg, een magazine en merkkledij stuwde hem naar mythologische locaties. De Alpen. Het Atlasgebergte. De Himalaya. Keer op keer, zonder schoeisel rende hij naar boven. Twintig toppen per jaar. Behalve toen hij op een gletsjer in de Italiaanse Alpen uitschoof en zijn arm brak. Toen waren het er uitzonderlijk maar zeventien. Het was zijn handelsmerk blootvoets naar boven te wandelen, zelfs in temperaturen onder het vriespunt. Het enige wat hem scheidde van de naakte bergwand, was een eeltlaagje van een halve centimeter. “Heerlijk!”, vertelde hij journalisten en fans tijdens podiumdiscussies. “Ik voel de grassprietjes tussen mijn tenen. Beekjes zijn zo verfrissend zonder zinloos schoeisel. Zo wil ik klimmen, alsof ik écht helemaal bovenaan sta. Mijn vader leerde me dat een jager de keel van zijn prooi met blote handen moet afsnijden. Uit respect. Anders is het niet echt. Anders is het slachten. Wij zijn strijders, geen slagers.”
Bergen, wist Tadeusz Kaminski, zijn over het algemeen passieve wezens. Ze wachten geduldig op een uitdager, soms eeuwenlang. Everest was de hoogste berg in Azië. Kilimanjaro in Afrika. Elbrus in Europa. Die dingen stonden vast. Het waren de alpinisten die geleidelijk van naam en gedaante veranderden. Snelste beklimming. Eerste beklimming door een vrouw. Eerste blootvoetse beklimming. Records worden altijd gebroken door alpinisten, niet door de alpen die zij overwinnen.
Totdat plotseling het record van hoogste berg gebroken werd door een nieuwkomer. Wanneer Safiya Rich rechtstond, was behalve vliegtuigen, weerballonnen en satellieten niets dichter bij de zon. Ze was een majestueus massief in het midden van de Verenigde Staten. In de plaats van witte gletsjers lagen op haar piek zwarte haren, op die hoogte ingekapseld onder een fijn laagje blauw ijs.
Het was een uitdaging die Tadeusz Kaminski onmogelijk links kon laten liggen. Een uitgelezen kans in het tijdperk na Hillary nog eens een record neer te zetten dat door toekomstige generaties gerespecteerd moest worden. Zijn eeltige voeten vielen in het niets tegenover de eeuwige faam van eerste beklimming van de hoogste berg op planeet aarde. Als dit goed ging. Als hij de piek van deze berg bereikte, dan vond hij ongetwijfeld sponsors voor een raketreis naar Mars, om zich aan de Mount Olympus te wagen.
Natuurlijk zou hij de beklimming blootvoets doen. Met op sleeptouw een cameraploeg van drie personen. Het was de bedoeling een documentaire te produceren voor het streamingplatform van Don Davy, die een derde keer winst wilde maken met zijn grootste ster. Ditmaal zonder haar in te lichten. Intussen maakte de mediageile producent vooral programma’s over menselijke uitersten. Tot zijn catalogus behoorden een vrouw die urenlang in ijswater baadde, een man die alles at van spijkers tot glasvezel en Tadeusz Kaminski, de blootvoetse beklimmer van Mount Safiya.
Op de groene prairie van Nebraska stond ze op hem te wachten. Schijnbaar afgeleid door iets wat ze in de hemel zag. Ze leek veel groter dan zelfs Mount Everest. Zodra haar contouren opdoken boven de horizon, bekroop hem het gevoel dat hij heel zijn leven in haar schaduw had doorgebracht. Elke top die hij had bedwongen, daar keek zij op neer met minachting. De Andes, de Himalaya, zelfs Mount Olympus ver weg op Mars verdwenen van zijn geest. Hij wilde enkel nog haar beklimmen, verdelgen uit de kaart.
De klim verliep opmerkelijk rustig. Niet veel anders dan de honderden andere bergen die hij had beklommen. Het enige verschil bestond erin dat de temperatuur met verloop van tijd steeg, in plaats van daalde. Op haar huid had de uitbundige groei van klimplanten, hoge grassen en insectenkolonies een korst van donkere aarde aangedikt. Enkel de hoogste lagen van Mount Safiya bestonden uit naakte bergwand, de huid van een kosmisch wezen met de hoogste lichaamstemperatuur ooit gemeten.
Vijvers die op haar bergwand waren ontstaan, hulden zich in stoom. Tadeusz en de cameraploeg namen dankbaar een duik in een van deze natuurlijke thermale baden, ergens omstreeks haar knie.
“Dit is geen berg, maar een sauna”, merkte een van hen op. Het herinnerde Tadeusz aan de warmwater-baden in zijn thuisland, aan de noordelijke uitlopers van de Karpaten.
Hij doopte zijn vinger in de poel, proefde van het water. Zout. Zout zoals zweet op een zinderende zomernacht. Hij wreef het zoute water over zijn eeltige voeten. Ze werden spontaan zachter, minder aangepast voor blootvoetse bergbeklimming.
De camera’s bleven draaien. Dit was kostbaar beeldmateriaal. Elke bovenmenselijke onderneming op het streamingplatform van Don Davy vergde in het begin enkele ogenblikken van zoet genot. Daarna liep het gegarandeerd mis. De vrouw in haar ijsbaden verloor enkele tenen aan gangreen. De man met zijn onnatuurlijke eetlust moest geopereerd worden om alle plastiek en metaal uit zijn maag te halen.
Hoe zou het Tadeusz Kaminski vergaan? Don Davy had alvast enkele scenario’s uitgedacht. Vallen. Verdrinken. Bevriezen. Bedolven door een Marsiaanse zandstorm. Niets vergeleek met wat de alpinist aantrof tijdens de beklimming van Mount Safiya.
De stoombaden schiepen een prachtig landschap. Steenbokken huppelden om haar dijen heen. Bloemenweides bestippelden haar ruggengraat met rozen in alle kleuren. Tadeusz voelde zich voor heel even veroverd door deze berg, zo anders dan welke ook op aarde. Dit was een gevaarlijke uitdager. Ze verleidde hem tot stilstaan om het landschap in zich op te nemen. De camera ving het graatmagere silhouet van Tadeusz, neergestreken op de heupen van Mount Safiya. Hij bewonderde het uitzicht. Aan de horizon dacht hij de zanderige afdruk van de Rocky Mountains te herkennen. Ook al had hij ze al eens beklommen, vanop Mount Safiya leek het alsof hij ze voor het eerst zag.
Hoe hoger, hoe heter de bergwand werd. Vanaf omstreeks haar borsten groeide geen vegetatie meer. Hier en daar stegen nog enkele spinnenwebachtige struikjes op uit haar poriën. De plantjes overleefden niet lang. De temperatuur lag gewoon te hoog.
De vier alpinisten hadden zich intussen bijna helemaal uitgekleed. Daarnet hadden ze nog de luxe te baden in de warmwatervijvers van Safiya’s zweet, nu baden ze nog enkel in hun eigen zweet. Voor Tadeusz voelde het alsof hij op de nog warme assen van een kampvuur wandelde. Zijn voeten prikten pijnlijk.
Toen ze iets te lang hadden stilgestaan bij een bijzonder moeilijke helling, verloor hij zijn cameraploeg. De rubberen zolen van hun klimschoenen waren samengesmolten met de huid van Mount Safiya. De drie mannen stonden in een poeltje vloeibaar plastiek. Ook hun koffers met materiaal kleefden aan de berg. Enkel Tadeusz was nog vrij te bewegen, gered door zijn kurkdroge eeltlaag.
Het contract verplichtte Tadeusz een cameraploeg tot helemaal bovenaan mee te nemen. Zonder hen telde de klim niet. Don Davy wilde elk ogenblik vastgelegd hebben. Zijn kompanen maakte zich klaar op de afdaling. Het was een verloren zaak.
Tadeusz, daarentegen, bleef koppig staan. Hij wierp een blik op wat nog resteerde van de klim. De schouders. Daarna de nek. Haar gezicht, haarlijn en ten slotte de piek. Terugkeren was waanzin. Zij was ergens tussenin berg en vrouw.
Zonder een woord te zeggen, liet hij de cameraploeg achter. De drie mannen slaagden er nog net in zijn rug te filmen, terwijl hij blootvoets naar boven rende.
Tadeusz Kaminski, veteraan van tientallen bergketens, vocht tegen de hitte van Mount Safiya. Zijn voeten en enkels sloegen rood uit. Telkens hij zijn handen gebruikte om een steil stukje te overbruggen, verbrandde hij zichzelf aan haar. Zijn huid begon te schilferen. Hij liet een sneeuwtapijt van afgestorven huid achter. Het verlangen welde in hem op om gewoon naar beneden te springen, weg van deze vreselijke hitte. Het was een lange oefening in zijn meest dierlijke instincten negeren.
Met moeite hees hij zichzelf tot op het topje van haar neus, een platform van een twintigtal meter breed. Hij nam even de tijd zijn voeten te bestuderen. De eeltlaag was bruinverbrand. Bloed sijpelde langs de korst. De pijn bracht hem aan het huilen. Iets wat hij niet gedaan had toen hij zijn arm brak in de Italiaanse Alpen. Deze klim was een doodstrijd geworden. Zo hoog leek het alsof alles en iedereen daarbeneden hem observeerde, duizenden onzichtbare inwoners van de aarde zijn laatste momenten vrolijk gadesloegen. Was dit hoe hij het wilde?
Hij draaide zich voorzichtig om, naar het gezicht van de reus.
Twee zwarte ogen keerden zich af van de hemel. Gealarmeerd door het gekerm op haar neus richtte Safiya haar blik op Tadeusz. Ze keek scheel naar het puntje van haar neus. Het kleine mannetje zag er miserabel uit. Bebloed. Verbrand. Hij was helemaal doorweekt van het zweet. Tadeusz voelde zich verzinken in de berg. Zijn lichaam ging langzaam op in dat van Safiya. Hij wilde zo graag naar boven. Zo graag haar piek bereiken. Ternauwernood sleurde hij zichzelf voorwaarts, langs haar neusbrug naar boven.
Een traan welde op in het rechteroog van de reus. Het waren best mooie ogen, vond Tadeusz, diepzwarte ogen die een bibliotheek aan gedachten leken te verbergen. Weende ze nu voor hem?
Onder hem trilde de bergwand. Hij klampte zich vast aan haar neusgaten. De hitte begroef zich in zijn botten, kookte de inhoud van zijn maag. Twee meterslange vingers daalden op hem neer. Safiya nam het kleine mannetje vast en hief hem in de lucht, zodat ze hem beter kon bekijken.
Zijn hele lichaam kriebelde. De koude lucht bracht verkoeling. Ze sleurde hem langs wolken en nevelslierten. Rond zijn lichaam vormde zich een membraan van fijne dauwdruppeltjes. Ze glimlachte naar hem. Heel even, enkele ogenblikken maar, herkende hij zichzelf in haar. Mount Safiya en Tadeusz Kaminski, zo verschillend waren ze niet, want allebei streefden ze naar steeds hoger, steeds dichter bij de zon, totdat er geen groeien meer was. Tadeusz lachte terug, ondanks de pijn, ondanks de angst dat ze hem op elk moment kon laten vallen, ondanks het zuurstoftekort op die geweldige hoogte.
Safiya plaatste hem op haar hoofd. Met behulp van de berg had Tadeusz de piek eindelijk bereikt. Dat was voor hem een teken van bovennatuurlijk altruïsme. Hij huilde tranen van geluk. Nadat hij een dansje van vreugde had gedaan en een haartje op haar hoofd had afgesneden om eeuwig bij te houden, nam Safiya hem terug op en plaatste ze hem veilig op de grond. Deze berg had hij niet geschrapt van de kaart, voor de allereerste keer in zijn lange carrière als alpinist, want zij had hem geholpen haarzelf te beklimmen.
Don Davy kreeg wat hij wilde. Na genot kwam ondergang. Tadeusz Kaminski beklom nooit meer een berg, want zijn voeten en handen waren onherroepelijk verbrand. Helaas was er weinig beeldmateriaal van het gebeuren. Maar, zo dacht Don Davy verzonken in zijn lederen fauteuil, het publiek houdt wel van wat mysterie.
12 kilometer
Het Amerikaanse leger was nu betrokken. In allerlei capaciteiten, van beveiliging tot R&D om het ongebreidelde potentieel dat een zelfbewuste berg betekende voor de natie tot prachtige, patriottische vrucht te brengen. De legerleiding en de geheime diensten van het land hadden recentelijk nieuwe strategische plannen voor Mount Safiya. Nu was het aan het dienstpersoneel om de praktijk uit te dokteren.
Agent Whitcomb en Agente Rawlins begonnen hun onderzoek bij een toeristisch rondleiding op Mount Safiya. Bij aanvang kregen ze een boekje met allerhande weetjes, een sleutelhanger en twee T-shirts met dramatische beelden van het bergmassief, geschilderd in waterverf. Daarna begon de tour. Gekleed in zonnebril en een hemd met bloemmotief losten ze op in de menigte toeristen.
Don Davy had zijn kennissen in het federale bestuur zover gekregen Safiya tot natuurpark uit te roepen. De rechten gingen volledig naar hem. Elke dag vertrokken er om het halfuur groepjes van twintig naar boven, begeleid door een ervaren gids. Vijftig dollar per persoon, twintig per kind onder twaalf, om tot aan haar enkels te wandelen en onderweg de meest fotogenieke locaties aan te doen.
Dat was al een enorme afstand. Een klim van driehonderdmeter langs warmwater-baden en varenbosjes.
“Het was de alpinist Tadeusz Kaminski die haar als eerste beklom”, vertelde hun gids, “Het kostte hem zijn carrière. De wonden die hij opliep tijdens de beklimming plaatsten hem voorgoed op pensioen. Sindsdien is ze nog met vier kilometer gegroeid. Het is niet zeker dat de klim tot aan de piek vandaag nog mogelijk is. Zijn er nog vragen?”
Agente Rawlins stak haar hand op.
“Dus het is echt zo dat Mount Safiya leeft?”
“Inderdaad, zij is volledig mens. Natuurlijk, er bestaan heel wat misvattingen over dit onderwerp. Dat zij schildpad zou zijn. Of een vulkanisch uitgroeisel op de korst van de aarde. Of een standbeeld voor aliens. Maar zij is mens.”
“Dus”, vroeg Agent Whitcomb terwijl hij zijn snorharen gladstreek, “er kan met haar in principe gecommuniceerd worden. Laat ons zeggen, om een missie door te geven?”
“Dat kan.”
Agent Whitcomb en Agente Rawlins wisselden hun tevredenheid uit langs de geheime gebarentaal die het agentschap had ontwikkeld voor zulke omstandigheden. De andere toeristen van hun groep merkten niets op. Voor hen, de domme massa, waren de twee agenten een gepensioneerd koppel op doorreis tussen alle nationale parken van het land. Dat hadden ze meermaals bevestigd door vreselijk lang stil te staan bij bloemkopjes die uit de rotsen ontsproten waren, zeker honderd foto’s te trekken, zodat ze nooit meer zouden vergeten hoe dat ene bloempje op die ene dag eruitzag. Misschien bestelden ze bij afloop wel een album.
Leugens. Allemaal leugens. Eigenlijk waren Whitcomb en Rawlins jonge twintigers, en gaven ze helemaal niets om de fauna en flora van het land. Het enige wat zij wilden, was de vernieling van een ander land. Heel ver weg. Een land met minder impressionante bergmassieven. Die zo doods waren als het heelal.
Aangekomen bovenaan haar grote teen, laste de gids enkele minuten van rust in. De toeristen ploften neer op de bankjes die daarvoor waren voorzien. Don Davy had deze plek uitgerust met picknickbanken en een waterfontein. Na zo’n steile klim konden de toeristen wel wat verfrissing gebruiken. Eén dollar per glaasje bronwater. Agent Whitcomb en Agente Rawlins namen elks dankbaar een glaasje. Helaas werden ze teleurgesteld door de zoute smaak van het water dat aan Safiya’s poriën ontsnapte.
“Als ze leeft en eigenlijk mens is, wat eet ze dan om zo te blijven groeien?”, vroeg Rawlins. In haar keel droeg ze een implantaat, zodat ze als een oud vrouwtje klonk.
“Goede vraag! Wetenschappers geloven dat Mount Safiya net als een walvis kleine deeltjes uit de lucht oppikt. Geen plankton, maar broeikasgassen. In haar gigantische lijf, wellicht omstreeks de longen, gebeurt een proces van omgekeerde fotosynthese. Ze verbrandt broeikasgassen. En inderdaad, sinds dat zij zo groot is, daalt elk jaar de concentratie koolstofdioxide en methaangas. Er wordt gevreesd dat dit uiteindelijk tot een gevaarlijke afkoeling van de aarde kan leiden.”
Agente Rawlins maakte meteen enkele signalen naar haar partner. Zo hevig dat de gids tussenbeide kwam, bezorgd dat de klim het oude vrouwtje had uitgeput.
“Maakt u zich maar geen zorgen. Vanaf dit punt wordt het gemakkelijker. Van haar grote teen tot haar enkels is het een langzame stijging. Daarna wordt het weer steil, bij haar benen, maar zover gaan we niet.”
Agente Rawlins lachte beleefd. De gids wist natuurlijk niet dat zij de kracht had van een bokser, de snelheid van een atleet. Het agentschap koos op basis van lichamelijke gezondheid, intelligentie en durf. Het waren deze laatste twee elementen die Whitcomb en Rawlins in staat stelde de uitleg van hun gids om te zetten in een plan. Tijdens de klim gebaarden ze verwoed naar elkaar. Tussen hen ontwikkelde zich een uitstekende strategie om de aartsvijanden van de Verenigde Staten, enkel en alleen met haar natuurlijke grondstoffen, buiten spel te zetten. Volledig te vernielen als het ware. Volledig tot de steentijd te bombarderen als het ware. Volledige families, volkeren en nationale demografieën te onthoofden, als het ware.
Aan de enkels aangekomen, staarden Rawlins en Whitcomb tevreden naar de gigant die boven hen uittorende. Ze konden haar gezicht niet zien. Dat was versluierd achter rozige stapelwolken. Wat ze wel zagen was een levende berg, die blijkbaar mensentaal verstond, een burger van de Verenigde Staten.
Ze gaven de gids een ruime fooi, bedankten de andere groepsleden dat ze zo geduldig op hen hadden gewacht toen het wat moeilijk ging. Daarna vertrokken ze alleen naar beneden. Ze waren weggeglipt toen hun gids iedereen bijeenbracht om een groepsfoto te trekken. De andere toeristen waren hun alweer vergeten. De hemden en zonnebrillen smeten ze ergens onderweg in het struikgewas. Ze hadden een missie voor te bereiden.
De legerleiding zou zeer tevreden zijn.
18 kilometer
Dit hoofdstuk verschijnt op 23 juni.
67 kilometer
Dit hoofdstuk verschijnt op 30 juni.
1730 kilometer
Dit hoofdstuk verschijnt op 7 juli.
40.800 kilometer
Dit hoofdstuk verschijnt op 14 juli
100.440 kilometer
Dit hoofdstuk verschijnt op 21 juli
1 au
Dit hoofdstuk verschijnt op 28 juli.
17 lichtjaar
Dit hoofdstuk verschijnt op 4 augustus.
438 triljoen lichtjaar
Dit hoofdstuk verschijnt op 11 augustus.
English 
Dutch